Nog een kleine twaalf uurtjes en ik zit al op een vliegtuigje terug naar ons Belgenlandje. Zaterdagmorgen om 6u komen we aan op Zaventem. Ondertussen hier mijn laatste uurtjes aan het slijten in Medical School. Straks over lunch afscheid nemen van de meeste van de studenten die we hebben leren kennen hier... Beetje met pijn in het hart, afscheid nemen is toch niet iets waar ik voor sta te springen. Maar gezien ik tegelijk weet dat er in Belgie weer zoveel liefde en vriendschap op me wacht, maakt dat het afscheid wel een beetje lichter...
Bij deze laat ik jullie, en hoop ik jullie snel terug te zien bij ons!
vrijdag 28 maart 2008
dinsdag 25 maart 2008
Last but not least...
Wat we die voorbije twee weken nog zoal uitgespookt hebben naast ons werk in Ndejje? Wel... We hebben er een dagje strand opzitten, alle, dat was de bedoeling... Maar gezien we daar naartoe gingen met enkele gasten van hier, en die lieten ook wel weer een beetje op zich wachten..., is dat niet echt strand strand geworden. Tegen de tijd dat we daar aankwamen, was het grootste deel van de zon al verdwenen... Maar al bij al wel een gezellige tijd gehad en dan `s avonds met hen (Richard, Francis en Herns) nog een danspasje gezet. Ruim gecompenseerd dus.
Daags nadien met Richard en zijn zoontje (jawel, je leest goed, maar dat verhaal doe ik jullie thuis wel uit de doeken) naar de zoo gegaan in Entebbe. Gezellig dagje, superschattige knul van vier en superstoute aapjes die onze popcorn gestolen hebben...
Vorige week vrijdag Sophie en Sarah, jaargenootjes die Rwanda als overzeese bestemming gekozen hadden, opgehaald in het buspark. Heuse zoektocht! Het kostte ons anderhalf uur stappen om uit te zoeken waar de stopplaats van hun bus was... Maar we waren daar nog geen minuut of hun bus arriveerde, perfect timing dus! Met hen zaterdag beetje Kampala en de taxi parken verkend, hen lekker ondergedompeld in de super drukte, in tegenstelling tot wat ze gewend zijn van Kigali blijkbaar... En ook de Bahai Temple bezocht. En hen `s avonds meegetrokken naar ons feestje...
Er was immers een afscheidsfeestje, het onze, gepland in Steak Out, das een openluchtbar waar we al nu en dan es verzeild geraakt zijn... Heel wat mensen die we hier in die drie maanden hebben leren kennen uitgenodigd en meeste van hen waren van de partij. Leuke boel!
Op Pasen, dag erna, hele dag verplicht binnen gezeten, heeft geen minuut opgehouden met regenen... echt gieten. Overduidelijk dat het regenseizoen hier begonnen is...
Gisteren zijn Sophie en Sarah vertrokken naar Jinja om te gaan raften... met een bang hartje denk ik. Op ons feestje hadden ze Judith ontmoet, een Nederlandse vriendin van ons hier, die er ook net een rafting op zitten had... Met een stukje tand minder... En twee personen in haar boot hadden hun schouder ontwricht... Liever zij dan ik, ben al geen waterrat en dan nog zo`n dingen tegenkomen, brrr! Maar ik heb ze net gehoord en ze zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen! Thank God, na die regenval van dit weekend!
Tja, veel rest me niet meer te vertellen, behalve dan dat ik jullie erop attent moet maken, anderen dan weer wat minder, dat ik op 29 maart terug in ons Belgenlandje ben. We landen om 6u `s morgens in Zaventem, zal dus tot dan zijn vermoedelijk! Counting down has started!
Dikke kussen,
Eva
Daags nadien met Richard en zijn zoontje (jawel, je leest goed, maar dat verhaal doe ik jullie thuis wel uit de doeken) naar de zoo gegaan in Entebbe. Gezellig dagje, superschattige knul van vier en superstoute aapjes die onze popcorn gestolen hebben...
Vorige week vrijdag Sophie en Sarah, jaargenootjes die Rwanda als overzeese bestemming gekozen hadden, opgehaald in het buspark. Heuse zoektocht! Het kostte ons anderhalf uur stappen om uit te zoeken waar de stopplaats van hun bus was... Maar we waren daar nog geen minuut of hun bus arriveerde, perfect timing dus! Met hen zaterdag beetje Kampala en de taxi parken verkend, hen lekker ondergedompeld in de super drukte, in tegenstelling tot wat ze gewend zijn van Kigali blijkbaar... En ook de Bahai Temple bezocht. En hen `s avonds meegetrokken naar ons feestje...
Er was immers een afscheidsfeestje, het onze, gepland in Steak Out, das een openluchtbar waar we al nu en dan es verzeild geraakt zijn... Heel wat mensen die we hier in die drie maanden hebben leren kennen uitgenodigd en meeste van hen waren van de partij. Leuke boel!
Op Pasen, dag erna, hele dag verplicht binnen gezeten, heeft geen minuut opgehouden met regenen... echt gieten. Overduidelijk dat het regenseizoen hier begonnen is...
Gisteren zijn Sophie en Sarah vertrokken naar Jinja om te gaan raften... met een bang hartje denk ik. Op ons feestje hadden ze Judith ontmoet, een Nederlandse vriendin van ons hier, die er ook net een rafting op zitten had... Met een stukje tand minder... En twee personen in haar boot hadden hun schouder ontwricht... Liever zij dan ik, ben al geen waterrat en dan nog zo`n dingen tegenkomen, brrr! Maar ik heb ze net gehoord en ze zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen! Thank God, na die regenval van dit weekend!
Tja, veel rest me niet meer te vertellen, behalve dan dat ik jullie erop attent moet maken, anderen dan weer wat minder, dat ik op 29 maart terug in ons Belgenlandje ben. We landen om 6u `s morgens in Zaventem, zal dus tot dan zijn vermoedelijk! Counting down has started!
Dikke kussen,
Eva
Community care in Ndejje
Lange tijd niets van me laten horen, I know, maar ik ben terug! Reden voor de afwezigheid is de steeds laten afwetende internetverbinding in het ziekenhuis... Als ik even terugkijk, is het blijkbaar van 11 maart geleden, exact 2 weekjes geleden dus...
Sindsdien loop ik stage in een eerstelijnsgezonheidscentrum in Ndejje Health Centre. Dat ligt aan de rand van Kampala, op een halfuurtje rijden met de matatu. Vanaf dan moesten we dus elke morgen naar het Old Park, the busiest place in town, en van daaruit met een andere matatu naar Ndejje. Het Health Centre bestaat uit een drietal kleine gebouwtjes, waar een male ward en een female ward zijn, met elk welgeteld drie bedden. Ook is er een paediatric ward, een materniteit, een labo, een apotheek, een tandarts en twee consultatieruimtes. Het meeste van mijn tijd heb ik reeds doorgebracht in de consultatieruimte, waar we indien mogelijk (lees: als patient in kwestie luzungu (blankentaal of Engels) spreekt), zelfstandig consultaties kunnen doen. Meer dan vijf minuten per patient wordt er niet uitgetrokken. Er wordt een standaardpakket aan symptomen nagevraagd, zoals koorts, hoest, braken, diarree, hoofdpijn en in de meerderheid van de gevallen wordt daar dan ook een standaarddiagnose aangekoppeld. Een greep uit het aanbod: malaria, gastro-enteritis en bovensteluchtweginfectie. Dat zijn zowat de meest gekozene. En bij een standaard diagnostisch landschap hoort een standaard regime antibiotica. Niet te doen, voor elke minuscule hoest wordt hier met de antibiotica gesmeten. Vergeef me mijn werkwoordkeuze, maar dat is de beste manier om de aanpak hier te omschrijven. Van evidence-based-medicine hoef je hier niet veel te verwachten. Ik moet jullie niet vertellen dat je daar behoorlijk gefrustreerd van wordt. In het begin vraag je je bij jezelf nog af wat je zou voorschrijven, maar al gauw blijkt die medicatie dan niet voorradig te zijn of blijkt dat je niet voor antibiotica of ander straf spul hebt gekozen. Reden die ze geven voor hun antibiotica gebruik: de patienten komen hier nooit terug voor een vervolgconsultatie, dus moeten we ze wel goed indekken en infecties of erger voorkomen. Hier geldt dus vooral voorkomen is beter dan genezen?! Ook op de materniteit is het vooral een basic aanpak. Bij zwangere vrouwen wordt enkel gekeken naar de ligging van de foetus, wordt het aantal weken zwangerschapsduur ingeschat en naar de harttonen geluisterd. Als je die niet hoort, geen probleem, zal gewoon niet te horen zijn, geen zorgen of denken aan dat de harttonen misschien effectief niet aanwezig zijn... Ook een bloeddruk wordt hier niet genomen, een bloeddrukmeter was er, maar is weeral verdwenen. Pre-eclampsie, moet je je hier niet al te druk in maken, word je alleen maar gefrustreerd van. Kortom, tis behelpen en je neerliggen bij de common (mal?)practice hier. Morgen is het ons laatste dagje daar...
Sindsdien loop ik stage in een eerstelijnsgezonheidscentrum in Ndejje Health Centre. Dat ligt aan de rand van Kampala, op een halfuurtje rijden met de matatu. Vanaf dan moesten we dus elke morgen naar het Old Park, the busiest place in town, en van daaruit met een andere matatu naar Ndejje. Het Health Centre bestaat uit een drietal kleine gebouwtjes, waar een male ward en een female ward zijn, met elk welgeteld drie bedden. Ook is er een paediatric ward, een materniteit, een labo, een apotheek, een tandarts en twee consultatieruimtes. Het meeste van mijn tijd heb ik reeds doorgebracht in de consultatieruimte, waar we indien mogelijk (lees: als patient in kwestie luzungu (blankentaal of Engels) spreekt), zelfstandig consultaties kunnen doen. Meer dan vijf minuten per patient wordt er niet uitgetrokken. Er wordt een standaardpakket aan symptomen nagevraagd, zoals koorts, hoest, braken, diarree, hoofdpijn en in de meerderheid van de gevallen wordt daar dan ook een standaarddiagnose aangekoppeld. Een greep uit het aanbod: malaria, gastro-enteritis en bovensteluchtweginfectie. Dat zijn zowat de meest gekozene. En bij een standaard diagnostisch landschap hoort een standaard regime antibiotica. Niet te doen, voor elke minuscule hoest wordt hier met de antibiotica gesmeten. Vergeef me mijn werkwoordkeuze, maar dat is de beste manier om de aanpak hier te omschrijven. Van evidence-based-medicine hoef je hier niet veel te verwachten. Ik moet jullie niet vertellen dat je daar behoorlijk gefrustreerd van wordt. In het begin vraag je je bij jezelf nog af wat je zou voorschrijven, maar al gauw blijkt die medicatie dan niet voorradig te zijn of blijkt dat je niet voor antibiotica of ander straf spul hebt gekozen. Reden die ze geven voor hun antibiotica gebruik: de patienten komen hier nooit terug voor een vervolgconsultatie, dus moeten we ze wel goed indekken en infecties of erger voorkomen. Hier geldt dus vooral voorkomen is beter dan genezen?! Ook op de materniteit is het vooral een basic aanpak. Bij zwangere vrouwen wordt enkel gekeken naar de ligging van de foetus, wordt het aantal weken zwangerschapsduur ingeschat en naar de harttonen geluisterd. Als je die niet hoort, geen probleem, zal gewoon niet te horen zijn, geen zorgen of denken aan dat de harttonen misschien effectief niet aanwezig zijn... Ook een bloeddruk wordt hier niet genomen, een bloeddrukmeter was er, maar is weeral verdwenen. Pre-eclampsie, moet je je hier niet al te druk in maken, word je alleen maar gefrustreerd van. Kortom, tis behelpen en je neerliggen bij de common (mal?)practice hier. Morgen is het ons laatste dagje daar...
dinsdag 11 maart 2008
vrijdag 7 maart 2008
Holiday week
Jullie al een weekje niet geschreven… en heb nochtans zoveel te vertellen! Vorige week zondagmorgen namelijk op tripjesweek vertrokken, de rest van Uganda, en dan vooral het westen, te gaan verkennen… Eerste halte op onze trip: Kabale en van daaruit doorsteek naar het idyllische Lake Bunyoni. Na een zes uur durende busrit naar Kabale op zoek gegaan naar een taxi om het meer te bereiken. Geen problem, mannen genoeg die wat muzungu`s op de achterbank willen (letterlijk in dit geval…). Onze intrek genomen in The Crater Bay Cottages, met een kamertje slechts iets groter dan de oppervlakte die onze bedden innamen… Maar dat werd super gecompenseerd door the view daar, amai… Temptation omgeving… en dat zonder schat aan mijn zij, was even tanden bijten… Maandag even een dagje ontspanning genomen en languit van de zon genoten op een ligstoel op een steiger in het meer, dat trouwens bilharzia-vrij is… Ook een duik of twee genomen dus… Zou bijna vergeten vermelden dat we hier voor het eerst een super, bijna europees, ontbijt genoten hebben, echt fantastisch voor de smaakpapillen, kwestie van ze toch niet volledig te laten afsterven…
Op dinsdag toch besloten eens wat actiever te zijn. Dan maar het water op met een dug-out-canoe, zo een uitgeholde-boomstam-kano. Zo een paar eilandjes, van de 21 in total, bezocht. Waaronder Punishment Island, das een superkleind stukje land, waarop welgeteld een boompje staat, met soort van gieren in. Dat was vroeger het eiland waarnaar overspelige en ongetrouwde zwangere vrouwen verbannen werden. Die bleven op het eiland verbannen tot ze meegenomen, tis te zeggen, opgekocht werden door de eerste de beste vent die passeerde… Ofwel stierven ze daar. Geen van beide opties leek me echt aangenaam… Ook is er het Upside-Down Island, met een leuker verhaaltje aan verbonden, vind ik persoonlijk… Op dit eiland leefden voornamelijk mannen en alles ging daar goed… (?) Op een dag meerde daar een vrouw, een heks beweren sommigen, die met de mannen kennismaakte en wou meegenieten van hun voorraad bier… Dat was buiten de mannen gerekend natuurlijk, want die zagen dat niet echt zitten hun om gerstenat te delen met een vrouwelijk persoon… Madam besloot dan maar om haar magical powers te gebruiken en het eiland om te draaien, zodanig dat het land onder water kwam te liggen en de mannen verdronken… Hun verdiende loon!
Na die luilekker dagen richting Kisoro vertrokken op woensdag. Ook deze keer een niet zo aangename rit, maar door wel wat enkele andere factoren dan normaal… Deze keer geen bus… Er bleken matatu`s te rijden naar Kisoro. We hoefden enkel een uurtje te wachten tot die vol was. Na een kwartiertje rondslenteren in Kabale, kwam the conductor ons tegemoet gelopen… Zou blijkbaar toch iets langer kunnen duren… We waren de eerste passagiers die dag en zoals je weet, of niet, kan er een man of 18 in zo`n buske… Hij stelde ons voor om voor dezelfde prijs een taxi te delen met een ander gezin. Al bij al relatief snel vertrokken, wel enigszins in geplette toestand, maar soit. De weg naar Kisoro bleek super bergachtig en niet verhard… Op momenten beetje angstig dus… Maar dat maakte eigenlijk de rit niet. Na een uur begon ik te denken van, tju, zou toch wel es een sanitaire stop kunnen gebruiken… Maar dacht dat het beter was even op de tanden te bijten, gezien we daar in the middle of nowhere zaten… Maar na nog een anderhalf uur op die hobbelige (lees blaasstimulerende) ondergrond, kon ik het niet meer aan. Rebecca besloot de driver aan te spreken om een stop te maken. Ok dan, ik moest me dan maar achter een struikje placeren. Het ging helaas als volgt… Ik staptje uit, de gietende regen in, op zoek naar een geschikt plekje… Toen plots een tiental kleine mannen vanuit de velden opdoken… Mzungu, mzungu…. Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen! Niet nu! Alle principes dan maar over boord gesmeten en in het gras gehurkt, beetje uit het zicht onttrokken door Rebecca die ervoor stond… maar wel met die kleine mannen hun ogen op mijn billen gericht! Amai, niet voor herhaling vatbaar, `t is toch wel grenzen verleggen… Maar dan wel op mijn gemak in de auto verder naar Kisoro, je moet er iets voor over hebben… Kisoro zelf was super rainy en donker, beetje aankomst in mineur eigenlijk… Die dag nog enkele regelingen getroffen om de dag erna The Golden Monkey Tracking te doen. Dat werd ons aangeraden te doen en daarvoor moesten we settelen, gezien we de 500 dollar er niet voor over hadden om de gorilla`s te zien. Op donderdag vroeg uit de veren om naar The Mhaginha National Park te vertrekken. Daar eerst een anderhalf uur gewandeld en geklommen, op zoek naar waar de aapjes zich die dag schuilhielden… Die hadden we na anderhalf uur gevonden, tis te zeggen, de rangers hadden die gevonden. Maar door het superbewolkte weer zagen die ventjes het niet zo goed zitten zich op de begane grond te wagen. Ze bleven meestal in de bomen of op de bamboestruiken zitten. Wel beetje zoektocht en meegeloop als die aapjes besloten een sprongetje te nemen… Actie dan wel hoor! En vooral om die gastjes op foto te krijgen, echt paparazzi klopjacht dan… Na een uurtje aapjeskijken en volgen, de terugtocht aangevat. Heb die dag een 10-tal aapjes gezien, maar denk dak minstens evenveel keer op mijn gat gegaan ben! De gras- en aarde/modderondergrond was super slippery door de regen die dag, die gelukkig bij motregen gebleven is. Hilariteit telkens ik uitschoof, met vier rangers op mijn hielen, die telkens immens sprongen om me nog te proberen vangen of ondersteunen… Amai! In de namiddag een saunaatje meegepikt in hotelletje in de buurt, voor 5000 shilling, een 2 euro, daarvoor kunt ge nie sukkelen he!
Deze ochtend om 5u30 vertrokken richting hier, Mbarara. Morgen pikt een bus geneeskunde studenten uit Kampala ons op om samen naar Queen Elizabeth, een national park, te gaan en daar een game-drive en boat-drive en zo te doen. Veel info hebben we nog niet, maar ze hebben ons beloofd dat het in orde komt!
Op dinsdag toch besloten eens wat actiever te zijn. Dan maar het water op met een dug-out-canoe, zo een uitgeholde-boomstam-kano. Zo een paar eilandjes, van de 21 in total, bezocht. Waaronder Punishment Island, das een superkleind stukje land, waarop welgeteld een boompje staat, met soort van gieren in. Dat was vroeger het eiland waarnaar overspelige en ongetrouwde zwangere vrouwen verbannen werden. Die bleven op het eiland verbannen tot ze meegenomen, tis te zeggen, opgekocht werden door de eerste de beste vent die passeerde… Ofwel stierven ze daar. Geen van beide opties leek me echt aangenaam… Ook is er het Upside-Down Island, met een leuker verhaaltje aan verbonden, vind ik persoonlijk… Op dit eiland leefden voornamelijk mannen en alles ging daar goed… (?) Op een dag meerde daar een vrouw, een heks beweren sommigen, die met de mannen kennismaakte en wou meegenieten van hun voorraad bier… Dat was buiten de mannen gerekend natuurlijk, want die zagen dat niet echt zitten hun om gerstenat te delen met een vrouwelijk persoon… Madam besloot dan maar om haar magical powers te gebruiken en het eiland om te draaien, zodanig dat het land onder water kwam te liggen en de mannen verdronken… Hun verdiende loon!
Na die luilekker dagen richting Kisoro vertrokken op woensdag. Ook deze keer een niet zo aangename rit, maar door wel wat enkele andere factoren dan normaal… Deze keer geen bus… Er bleken matatu`s te rijden naar Kisoro. We hoefden enkel een uurtje te wachten tot die vol was. Na een kwartiertje rondslenteren in Kabale, kwam the conductor ons tegemoet gelopen… Zou blijkbaar toch iets langer kunnen duren… We waren de eerste passagiers die dag en zoals je weet, of niet, kan er een man of 18 in zo`n buske… Hij stelde ons voor om voor dezelfde prijs een taxi te delen met een ander gezin. Al bij al relatief snel vertrokken, wel enigszins in geplette toestand, maar soit. De weg naar Kisoro bleek super bergachtig en niet verhard… Op momenten beetje angstig dus… Maar dat maakte eigenlijk de rit niet. Na een uur begon ik te denken van, tju, zou toch wel es een sanitaire stop kunnen gebruiken… Maar dacht dat het beter was even op de tanden te bijten, gezien we daar in the middle of nowhere zaten… Maar na nog een anderhalf uur op die hobbelige (lees blaasstimulerende) ondergrond, kon ik het niet meer aan. Rebecca besloot de driver aan te spreken om een stop te maken. Ok dan, ik moest me dan maar achter een struikje placeren. Het ging helaas als volgt… Ik staptje uit, de gietende regen in, op zoek naar een geschikt plekje… Toen plots een tiental kleine mannen vanuit de velden opdoken… Mzungu, mzungu…. Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen! Niet nu! Alle principes dan maar over boord gesmeten en in het gras gehurkt, beetje uit het zicht onttrokken door Rebecca die ervoor stond… maar wel met die kleine mannen hun ogen op mijn billen gericht! Amai, niet voor herhaling vatbaar, `t is toch wel grenzen verleggen… Maar dan wel op mijn gemak in de auto verder naar Kisoro, je moet er iets voor over hebben… Kisoro zelf was super rainy en donker, beetje aankomst in mineur eigenlijk… Die dag nog enkele regelingen getroffen om de dag erna The Golden Monkey Tracking te doen. Dat werd ons aangeraden te doen en daarvoor moesten we settelen, gezien we de 500 dollar er niet voor over hadden om de gorilla`s te zien. Op donderdag vroeg uit de veren om naar The Mhaginha National Park te vertrekken. Daar eerst een anderhalf uur gewandeld en geklommen, op zoek naar waar de aapjes zich die dag schuilhielden… Die hadden we na anderhalf uur gevonden, tis te zeggen, de rangers hadden die gevonden. Maar door het superbewolkte weer zagen die ventjes het niet zo goed zitten zich op de begane grond te wagen. Ze bleven meestal in de bomen of op de bamboestruiken zitten. Wel beetje zoektocht en meegeloop als die aapjes besloten een sprongetje te nemen… Actie dan wel hoor! En vooral om die gastjes op foto te krijgen, echt paparazzi klopjacht dan… Na een uurtje aapjeskijken en volgen, de terugtocht aangevat. Heb die dag een 10-tal aapjes gezien, maar denk dak minstens evenveel keer op mijn gat gegaan ben! De gras- en aarde/modderondergrond was super slippery door de regen die dag, die gelukkig bij motregen gebleven is. Hilariteit telkens ik uitschoof, met vier rangers op mijn hielen, die telkens immens sprongen om me nog te proberen vangen of ondersteunen… Amai! In de namiddag een saunaatje meegepikt in hotelletje in de buurt, voor 5000 shilling, een 2 euro, daarvoor kunt ge nie sukkelen he!
Deze ochtend om 5u30 vertrokken richting hier, Mbarara. Morgen pikt een bus geneeskunde studenten uit Kampala ons op om samen naar Queen Elizabeth, een national park, te gaan en daar een game-drive en boat-drive en zo te doen. Veel info hebben we nog niet, maar ze hebben ons beloofd dat het in orde komt!
Abonneren op:
Posts (Atom)
