Blogs

Nog even de blogadressen van Celine en Rebecca, met nog wat extra fotomateriaal...

- beckyuganda.blogspot.com

- celineinuganda.blogspot.com

Post

Enkele onder jullie vroegen me mijn adres hier. Nu ja, het eigenlijke adres van onze flat ken ik niet en is kennelijk ook niet te achterhalen... Een van de meisje van ons appartementje liet vorige week wel al iets per post bezorgen en dat kan via onze contactpersoon Susan. Zij heeft een kantoortje in de Medical School in Mulago Hospital en dat komt dan bij haar terecht, hier het adres:

For Verhellen Eva
Care of Susan Nassaka
Dean`s Office, Faculty of Medicine
Makerere University
P.O. Box 7072
Kampala-Uganda

Stuur misschien geen al te waardevolle dingen op, misschien eerst proberen of de post dan ook effectief aankomt...

Regen...

Dit weekend zouden we naar de Ssese Islands vertrekken, maar helaas helaas… Ik had vorige week het weer al es gecheckt op www.weather.com en de vooruitzichten waren al niet veelbelovend… We besloten af te wachten wat het echt zou worden, super veel wolken zaterdagmorgen dus. Het zag er niet goed uit… Volgens het internet zou het zondag nog slechter zijn, met veel regen. We hebben dan maar besloten om ons tripje naar volgend weekend te verplaatsen, gezien het zon-zee-strand-gehalte op de Ssese Islands nogal hoog blijkt te liggen, willen we daar dan ook ten volle van kunnen genieten…
Vrijdag, zoals het nen echten dokteur betaamt, naar een congres geweest van The Uganda Heart Association in een sjiek hotel hier in de buurt, Hotel Africana. Met hoge verwachtingen, en daarmee bedoel ik dan dat ik verwachtte toch een en ander van de Afrikaanse cardiologie pathologie bij te leren, vertrokken we `s ochtends vroeg met de matatu richting Jinja Road. Het betrekkelijk makkelijk gevonden en we dachten eigenlijk maar net op tijd te zijn… Bleek dat ook hier de Afrikaanse tijdsnormen gelden, we waren een van de eersten… Kregen hier een badge, een tasje met uniek gestikt opschriftje van het congres (wow!) en een tijdschriftje of twee. Bleek dat we na een half uur na de eigenlijke aanvang al een twee uur achter zaten op schema. Na elke kwartiertje van een spreker werd er een half uur discussietijd voorzien. Amai, ze kunnen er hier nogal over door palaveren… En niet altijd even wetenschappelijk… Nog meer achter op schema, zag er niet goed uit… Bleek dan dat menig Afrikaanse arts het niet langer hield en dan besloten ze maar de koffie break anderhalf uur te vervroegen, ons horde je niet klagen. De organisatoren warden zich precies ook bewust van de achterstand qua tijd en de discussietijd werd beetje ingekort, thank God! Al bij al niet zo veel bijgeleerd, wel twee relatief interessante voorstellingen over resistente hypertensie en endomyocardiale fibrose, wat hier nogal vaak blijkt voor te komen. `s Middags dan echt lekker gegeten in dat hotel, ook Afrikaanse dishes, maar echt lekker klaargemaakt. Zien we wel vaker zitten dan, zo een congresje!
Vandaag alweer geswitcht van ward, nu staan we op cardiologie. Lijkt daar al wat beter van infrastructuur, op sommige momenten dan toch… We wachten af wat dat geeft!

Foto`s!

Ik ben geleidelijk aan wat fotootjes tussen mijn tekstjes aan het plakken, dus even naar beneden scrollen is de boodschap! Ik ben nog maar een aantal foto`s ver geraakt en dat heeft me al meer dan een uur gekost! Dus het vervolg plak ik er later nog tussen...

Bujagali Falls and minibuses

Zondag vroeg uit de veren! Onze trip ging die dag richting Jinja, wat wil zeggen dat we een twee uur durende matatu rit voor de boeg hadden, lees: een warme en met veel volk op elkaar minibus rit in een busje met bijna nihil vering. Bleek dat we de rit in een anderhalf uur al geklaard hadden en dat ik zelfs een klein dutje heb kunnen doen! Ideaal dus... In Jinja aangekomen al meteen overvallen door de locals die ons overal naartoe wilden brengen. Dan maar een klein cafeetje binnen gevlucht om es goed op te zoeken hoe we onze bestemming het makkelijkst konden bereiken: The Bujagali Falls. Een matatu bleek opnieuw de makkelijkste en veiligste optie. Maar zeker niet de snelste en aangenaamste, zo bleek achteraf. Een busje dat vanuit een taxi park vertrekt, vertrekt ook daadwerkelijk pas wanneer het afgeladen vol zit. Na een uur dachten we van, ok het zit eindelijk vol, toen bleek dat hij er nog drie mensen en drie baby`s extra wou bijproppen... Gelukkig was onze bestemming slechts een kwartiertje verderaf! In onze gids stond dat dat ritje slechts 500 shilling de man zou kosten, toch vroegen ze ons 6000 shilling voor drie personen, das dus vier keer meer. Als muzungu moet je echt uitkijken dat ze je er niet te erg opleggen, maar dit was er toch wel over, dus besloten we toch maar te kennen te geven dat we het helemaal niet eens waren met de prijs en dat we wisten wat hun plan was, ons meer laten betalen. Een vrouw, een echte Afrikaanse mama, die ons al zowat de hele rit openlijk aan het bespotten was, sprong recht en kwam er zich mee moeien! We moesten er niet om vragen, wat dachten we wel, maar 1500 shilling te betalen, we moesten ons schamen! Dan maar braafjes de 6000 betaald toen ook een derde man ons kwam zeggen dat we effectief zoveel moesten betalen. Achteraf te weten gekomen van een bartender dat ze er ons effectief ingeluisd hadden, de hele bus dan nog... Enfin, de bestemming was de moeite waard, mooie watervallen, weliswaar niet zo een hoge, maar mooie natuur. Daar komen heel wat mensen op af omdat je daar kan wild water raften. Maar de 3 Belgische muzungu`s zagen dat minder zitten bij het zien van de kracht van de stromen... Enkele locals waagden zich gewoon in de stroom, zonder iets van helm of andere bescherming, onder het motto van `laat je glijden`! Ook wordt er op dat water gekayakt en kan je met een bootje naar een eilandje, maar das dan op rustig water, wat ons dan weer iets te rustig leek... Na een hapje en een drankje aan de rivierkant, trokken we de heuvels in. Al snel een twaalftal kinderen rond ons, muzungu, muzungu! De oudste jongen wou ons enkele hutten tonen en ons meenemen op een wandeling. Bleek dat die twaalf kinderen allemaal broers en zusjes waren, de meeste pas een paar jaar oud. Handjes houden, of liever handjes vastklampen, ons meetrekken de heuvel af om ons de rivier te tonen... Super schattig, maar tegelijk ook confronterend, `t waren echt arme kindjes, met moeite bedekten hun kleertjes hun lijfjes... De oudste jongen leerde ons ook wat lokale gewassen en planten kennen. Een leuke kennismaking, en hebben hem dan ook wat shilling toegestopt. Daarna nog wat bekomen van de hitte en in de late namiddag terug richting Kampala vertrokken. Bleek dat het niet zo eenvoudig zou zijn om een matatu terug te nemen, wisten de locals ons te vertellen. Als je geluk had, passeerde er misschien een. Effectief, het was niet makkelijk, de eerste die voorbijkwam na een tijdje, bleek vol... Dan maar het tweede busje aanklampen. We hadden niet zo goed gekeken, want dat bleek helemaal geen matatu te zijn. De chauffeur wou ons wel een lift naar de main road geven. Gelukkig want daar in the middle of nowhere konden we denk ik lang staan wachten... Na een vijftal minuten in het busje, vol Turkse vrouwen, bleek dat zij ook richting Kampala reden. Een Turkse vrouw die goed Engels sprak bood ons aan om gewoon te blijven zitten, zij brachten ons wel thuis! Hallelujah! Dan met plezier teveel betaald in de heenreis als het nu zo vlot verliep! Deze vrouwen geven hier les in een klein schooltje. Een uitnodiging om es Turks te gaan eten bij hen thuis bleef niet lang uit... We zien er al naar uit! Op een gegeven moment aangekomen in Kampala. De chauffeur wou ons daar afzetten en vroeg of we het goed vonden van daaruit verder met de matatu te gaan. Geen probleem, was maar een heel klein stukje meer! Toen we uitstaptenm stonden we recht voor het Italiaanse restaurant waar Rebecca drie jaar geleden super lekker gegeten had! We twijfelden geen seconde! En ja hoor, ook in Uganda kan je super lekker Italiaans eten!

A saturday trip

Ik heb jullie zoveel te vertellen! Enkele leuke, maar ook treffende verhalen wil ik jullie niet onthouden. Maar gezien er van dat laatste al heel wat verschenen zijn, wil ik met de leuke starten. Dit weekend hebben we onze verkenning verder gezet!
Zaterdag ondanks het late uur vrijdag (zoals vorige vrijdag een stapje gaan zetten met some locals…) al om acht uur klaar wakkker. Niet mijn gewone doen, maar de warmte en het zonlicht beletten je je nog es te draaien! Rond de middag vertrokken we richting Kasubi Tombs, een verblijfplaats van de vroegere koningen van Buganda. We kregen daar wat uitleg van een gids, die ons er toch wel opgelegd heeft, denken we. De toegangsprijs lag toevallig drie maal hoger dan in de gids vermeld stond… Enfin, de man nam ons mee naar een immense grote hut en vertelde ons de geschiedenis van de Buganda koningen. Hun lichamen zouden in die hut liggen, maar wij, die niet tot dezelfde stam van de koningen behoren, mogen dit deel van de hut niet betreden. Alles bevond zich achter hoog opgetrokken muren. Enkel rechtstreekse afstammelingen mogen daar binnen. Rond de verblijfplaats van de koning staan een kleine tiental hutjes, waar de 84 vrouwen van de koning verbleven. Nu wonen daar nog altijd afstammelingen van die vrouwen. Elk om beurt mogen zij een maand in de grote centrale hut van de vroegere koning doorbrengen, weliswaar op een rieten matje aan de zijkant van de hut… Een primitieve bedoening, als je t mij vraagt, maar is nu eenmaal zo een traditie. Daarna zijn we verder getrokken richting Namirembe, naar de Sint Pauls Cathedral. Daar was het een immense drukke bedoening, er waren die dag wel dertig huwelijken. Hierdoor hebben we de kathedraal helaas niet vanbinnen kunnen bekijken. Wel hebben we een beetje kunnen genieten van de Afrikaanse klederdracht. Hele families waren namelijk super kleurrijk uitgedost! Mooi om zien! Daar even van het zonnetje genoten en dan verder gewandeld naar Mwanga Lake, een klein meer in Kampala. Het meer es van dicht gaan bekijken en terecht gekomen bij de hutjes van de locals die er wonen. Natuurlijk meteen heel wat kindjes rond ons… Give me 500… Een basiszinnetje dat de meesten hier wel kennen. Armoedige buurt, maar wel mooi in de omgeving van dat meer…Op onze terugreis gestopt in een Italiaans restaurant, aanbevolen door onze Bradt gids. Amai, vreselijk. Ik had nooit gedacht zo van eten gedegouteerd te kunnen zijn, maar het was echt niet lekker en ben hier al veel gewend. Ik hoor jullie al denken, wie gaat er nu in zo een land in een Italiaans restaurant gaan eten? Twee verzachtende omstandigheden: 1) aanbevolen in ons boekje en 2) Rebecca was hier drie jaar geleden Italiaans gaan eten en dat was sublime lekker! Maar wij hadden helaas minder geluk: hesp smaakte alsof ze drie weken oud was en champignons waren doordrenkt van een degoutant sopje… Enfin, een hele mooie dag gehad en een schoon kleurke opgedaan!
Mijn zondag verhaal volgt…

Djambo!

Mensen die mn stemmetje es willen horen, je kan me vanuit Belgie aan een zeer goedkoop tarief bellen via het nummer 070/35 00 83. Das aan slechts 9 eurocent per minuut. Daar tik je mijn nummer in, 00256775599534 en dan een hekje en je wordt dan doorverbonden. Mss tot later!

Week overview

Hiernieuwde moed verzameld na een stevig middagmaal, so here I am! Wat dat middagmaal betreft, we eten hier eigenlijk altijd een beetje hetzelfde, wat we lekker vinden van de Afrikaanse lokale gerechten. Zo heb je hier in de kantiene in het ziekenhuis meestal keuze uit vis, lever, witte bonen en soms kip. Daarbij eten ze dan een soort van stew, das een samenstelling van koolhydraatrijke Afrikaanse specialiteiten. Je kan zo een stew zelf samenstellen en daarbij heb je de keuze uit. matooke (een soort puree bereiding uit nog onrijpe groene bananen), pojo (een soort aardappel bereiding), manioc (the one you all have heard of), chapatti (gezouten pannekoekjes), … De meeste van deze pureetjes smaken een beetje hetzelfde, het een al wat zoeter dan het andere, maar ik vind er eigenlijk niet zo veel aan… Gelukkig hebben de chips (frietjes) hier ook al hun intrede gedaan… Je kan hier ook lekker Indisch eten, das dan wel meestal op restaurant, en wie me kent, weet al dat dat eigenlijk, naast de Thaise, zo`n beetje mijn lievelingskeuken is. So I`ll be fine!
Terwijl ik hier zit te typen, valt de regen hier met bakken uit de lucht! Deze nacht om twee uur schrokken we allemaal wakker van een super hevig onweer. Doordat de meeste daken hier uit golfplaten bestaan, is het net alsof je buiten bent, zo oorverdovend. Van slapen kwam er het eerste half uur niet veel meer in huis, want zelfs met gesloten ramen was het nog steeds niet te doen. Dan blijkbaar wel in slaap gevallen, want blijkbaar heeft het onweer dan nog zo een tweetal uur geduurd. En nu is het opnieuw begonnen…
De voorbije week al heel wat uitgespookt eigenlijk! Woensdag het hartje van de stad es gaan verkennen, wat je eigenlijk kan gelijkstellen aan hartje Afrika denk ik. Als Muzungu springen we daar natuurlijk in het oog en wordt je al snel nageroepen, maar meestal blijft het daar dan ook wel bij. Na wat initiele indrukken opgedaan te hebben, gingen we op zoek naar het Old Taxi park. Das een supergrote (lees superdrukke) verzamelplaats voor matatu busjes die naar zowat bijna elke denkbare plaats in de stad vertrekken zodra ze tsjokvol geladen zijn. Het is er een chaos van jewelste, matatu`s rijden er kriskras door elkaar, te gek voor woorden! Overal aan de rand van die plaats staan kraampjes en stalletjes opgesteld en daar kan je dan ook de zotste dingen eerst vinden, van kleren tot groenten en fruit over stalletjes met enkel toiletpapier of pc onderdelen, je noemt het maar! Daar overal tussen rijden dan ook nog eens de boda-boda`s, de kleine brommertjes. Het krioelt er van het volk, gewoon een en al chaos, maar fantastisch om zien!





Dit weekend trokken we richting Lake Victoria, naar Munyonyo. We hadden vernomen dat je daarheen moest voor een rustig namiddagje relaxen on the beach. Na een heel eind matatu, en jawel die hebben we gevonden in het Old Taxi park, warden we daar gedropt en wandelden we door een grote poort, nogal sjiek op het eerste zicht. Bleek het een plek te zijn waar veel resorts zijn, zo van die poepsjieke hotel bedoeningen, super Westers. Om aan de rand van het Lake te vertoeven, je kan het al raden, moest je verblijven in het hotel aan de rand van het meer, niet dus. Dan maar wat rondwandelen op zoek naar een ander alternatief. Plots bleken we zonder het zelf opgemerkt te hebben, terecht te zijn gekomen in zo een resort, blijkbaar via een achterdeur… En daar doemde zomaar een swimming pool voor onze neus op. Niemand keek daar op van onze komst, daar verbleven namelijk heel wat blanken… Dus waarom niet? Locals hadden ons aangeraden om te proberen zo een resort binnen te geraken, maar niemand had durven denken dat dat zo makkelijk zo gaan! Voila, zonder het gedacht te hebben, lagen we die namiddag op onze luie krent in de zon aan de rand van een poepsjiek zwembad! Nobody noticed!
`s Avonds op de terugweg met de matatu gestopt op een plaatsje waar volgens onze gids een pak restaurantjes te vinden waren, met name op Ggaba Road, Kabalagala. De man van de matatu reageerde een beetje bizar bij het horen van onze bestemming, maar maakte er verder geen problemen van, hij kreeg tenslotte zijn geld. We vonden daar al gauw iets wat ons aanstond, frietjes en kip, daarmee zit je hier relatief safe. Onder het motto eten en zwijgen, wat wil je, na zo`n lastige dag, genoten we van onze maaltijd. Meerdere malen kwam er een bizarre man ons tafeltje aanstaren. Aanvankelijk besteden we daar niet veel aandacht aan, vijf muzungu`s aan een tafel zie je hier tenslotte niet elke dag! Maar na een tijdje begon hij ons toch wel te irriteren… Dan maar wachten met vertrekken tot hij verdwijnt, dachten we. And so he did, dus ook wij vertrokken. Onderweg naar de matatu stopplaats viel het ons toch wel op dat we voor het eerst sinds ons verblijf een licht onveiligheidsgevoel hadden. Daarom besloten we een taxi te nemen in plaats van de busjes, altijd een verstandige oplossing op zo een moment. Om het kort te houden, we raakten veilig thuis. Daags nadien hoorden we van Susan dat die plaats blijkbaar gekend staat als hoerenbuurt en ze trok nogal ogen toen ze hoorde welke plaats we uitgekozen hadden om te gaan eten. Bij nader inzien moesten we ons dan toch niet zo verbaasd hebben over de rode kerstlichtjes en de twee blanke oudere mannen aan het tafeltje naast ons…

It was a sad day...

Ik wou jullie vandaag net es iets wat lichtere lectuur voorschotelen en jullie es over onze uitstapjes vertellen, maar er moet me toch eerst es even iets van het hart. Op de afdeling Infectieziekten waar ik nu sta, is deze morgen net een patient in mijn handen doodgegaan. Ik zou nog willen zeggen overleden, maar vind dat net een iets te mooi word dat niet zou passen bij de omstandigheden hier. Hoewel ik al niet meer opkeek van de omstandigheden waarin de patient zich bevond, ben ik er toch beetje van mijn melk van. De man in kwestie was er niet alleen lichamelijk heel erg aan toe, ook sociaal gezien was het een schrijnende toestand. Als je weet dat hier bijna geen verpleegsters zijn, kan je je misschien wel inbeelden hoe het gaat als er geen familieleden zijn om je eten te geven, je te wassen, je naar het toilet te helpen, je medicatie toe te dienen, je te steunen, … Deze man was in zijn eentje, hoewel ik me niet goed kon inbeelden hoe, naar het ziekenhuis gekomen. Bij deze HIV-positieve patient was er vermoeden van een tuberculose infectie. Ons gezond verstand gebruikend, weten we dat er dan een Rx en een sputumonderzoek moeten gebeuren. Wel dat kunnen ze hier gelukkig ook. Spijtig voor de man, maar vrijdag was er de hele dag een stroompanne en ook in het weekend kon geen Rx genomen worden. Gezien een sputumonderzoek voor TBC bij HIV-positieve patienten vaak negatief is, hadden we geen objectieve aanwijzingen om ons vermoeden van een TBC infectie te bevestigen. Jammer, maar onze patient kon geen anti-TBC medicatie krijgen hierdoor. Gezien zijn ernstige dehydratatie werd vandaag, 6 dagen later, dan toch maar besloten een intraveneuze lijn te plaatsen. We probeerden waarschijnlijk wel op 20 verschillende plaatsen, maar gezien zijn ondervoeding en dehydratatie, waren zijn bloedvaten zeer smal en slaagden we er niet in een lijn te plaatsen. Tijdens onze eindeloze pogingen stopte de man met ademhalen en kwamen we tot de vaststelling dat we hem niet zouden kunnen redden. Enkele ogenblikken later besefte ik dat het al te laat was…

Zoveel te vertellen...

M’n aanvankelijk plan om geregeld es iets van me te laten horen, blijkt dan toch niet zo makkelijk te volbrengen! Niet alleen tijdsgebrek, maar nadien voornamelijk stroompannes en niet functionerende internetverbindingen zijn daar zo’n beetje de oorzaak van. Maar hier ben ik dan!
De eerste week is eigenlijk voorbijgevlogen en heeft heel wat indrukken nagelaten! Ik denk dat ik bij woensdag moet beginnen, das waar ik zo ongeveer gestopt was met vertellen. Onze eerste stagedag!




Bij het binnenlopen van het ziekenhuis werden we meteen met de neus op de feiten gedrukt, schrijnende beelden. In de hal en verschillende gangen liggen mensen op de grond te slapen, samen met hun familieleden die voor hen zorgen. Susan bracht ons naar Dr. Kaddu, die ons naar de dienst (of zeg maar kamer) casualty bracht. Da’s hier zowat de spoed. En spoed was het wel, in de zin van dringende gevallen, maar net iets minder spoed wat betreft het werktempo… We zagen daar elk onze patienten en konden dan verslag uitbrengen aan de arts, die dan een beleid opstelt. De meeste patienten presenteren zich in een al ver gevorderd stadium van hun ziekte, vaak ook comateus. Vaak voorkomende problemen zijn hier TBC, meningitis, immunosuppressie en dat vooral bij HIV patienten. Ook dehydratatie, diabetische keto-acidose, … Maar dan allemaal de full-blown beelden. Enfin, te schrijnend voor woorden. Nadat je wat bekomen bent van de eerste indruk van je patient, probeer je wat aan de slag te gaan met wat je hebt. Je hoopt dat je patient Engels spreekt en anders moet je het doen met een klinisch onderzoek. Als je geluk hebt, kan je een thermometer of bloeddrukmeter in handen krijgen, maar meestal is dat niet het geval. Behelpen dus! Andere diagnostische onderzoeken worden op spoed niet vaak uitgevoerd. Soms later op de afdeling wel, maar ook dan blijft het beperkt tot een gewone Rx foto. Ook met de therapie is het behelpen geblazen. Die is afhankelijk van wat voorradig is en wat de patient kan betalen. Ik ben de eerste dagen behoorlijk gefrustreerd naar huis gegaan, niet alleen om wat ik hier zeg, maar ook omdat de beschikbare middelen vaak niet functioneel toegepast worden. Ik heb dan zoiets van: komaan, nu zijn de middelen voorhanden en dan gebruik je ze niet correct. Jammer, maar na een paar dagen leg je je daar dan maar bij neer en probeer je niet meer in discussie te gaan. Ik hielp dan maar zo goed ik kon!

Enkele eerste indrukken...

Een beetje overzweldigd door de vele nieuwigheden rondom me, wil ik jullie al even wat vertellen over de voorbije uren... Tot nu toe verliep alles eigenlijk wonderbaarlijk snel en vlot! Onze vlucht arriveerde een goed half uur te vroeg, een leuke driver stond ons al meteen op te wachten in de aankomsthal, ... Van daaruit reden we in ware the A-team stijl naar ons appartementje... Inderdaad, we hebben hier een klein appartementje ter onzer beschikking gekregen van iemand uit het ziekenhuis, alle hostels zaten namelijk vol en dit was hun back-up plan, dik in orde! We logeren daar met twee andere Hollandse geneeskunde meiden. Celine en ik slapen in een bed, lekker cosy, samen met Rebecca in een kamer. Warme nachten dus… Ondanks toch wat slapeloosheid nog een rustig, maar kort nachtje gehad. Deze morgen al een kleine verkenning gemaakt in de buurt van ons verblijf, The Bukoto Brown Flats, en onszelf al aangesloten op het hier toch precies ook al goed uitgebouwde mobiele network. Voor zij die het cool vinden een Ugandees nummer in hun phone te hebben of voor de anderen die me niet kunnen missen, mijn nummer +256 77 55 99 534.

Daarna een matatu een klein mini-busje volgestouwd met mensjes van hier, waarin geen plaats meer lijkt, maar waar je plots gerust nog met drie meiden in kan – genomen richting Mulago Hospital, op zoek naar onze contactpersoon, Susan. Schoon afstekend met ons wit velleke in de felle zon stonden we daar dan wat te draaien aan de grote entrance gate van het ziekenhuis. Al snel verscheen Susan en nam ze ons mee naar haar office. Alles voor onze stages werd geregeld, en natuurlijk ook stiekem een beetje voor onze vakantie. Blijkt dat ze ons hier wel een weekje vakantie ineen willen steken, Susan noemt het onze safari, dat klinkt alvast goed! Nu op sleeptouw genomen door de praeses van de studentenvereniging… Eerste stop was dus de bib, waar ik nu zit. En nu vertrekken we richting centrum voor een rondleidinkje, geldzaken en andere te regelen. Dus ik laat jullie voor nu…