Bujagali Falls and minibuses

Zondag vroeg uit de veren! Onze trip ging die dag richting Jinja, wat wil zeggen dat we een twee uur durende matatu rit voor de boeg hadden, lees: een warme en met veel volk op elkaar minibus rit in een busje met bijna nihil vering. Bleek dat we de rit in een anderhalf uur al geklaard hadden en dat ik zelfs een klein dutje heb kunnen doen! Ideaal dus... In Jinja aangekomen al meteen overvallen door de locals die ons overal naartoe wilden brengen. Dan maar een klein cafeetje binnen gevlucht om es goed op te zoeken hoe we onze bestemming het makkelijkst konden bereiken: The Bujagali Falls. Een matatu bleek opnieuw de makkelijkste en veiligste optie. Maar zeker niet de snelste en aangenaamste, zo bleek achteraf. Een busje dat vanuit een taxi park vertrekt, vertrekt ook daadwerkelijk pas wanneer het afgeladen vol zit. Na een uur dachten we van, ok het zit eindelijk vol, toen bleek dat hij er nog drie mensen en drie baby`s extra wou bijproppen... Gelukkig was onze bestemming slechts een kwartiertje verderaf! In onze gids stond dat dat ritje slechts 500 shilling de man zou kosten, toch vroegen ze ons 6000 shilling voor drie personen, das dus vier keer meer. Als muzungu moet je echt uitkijken dat ze je er niet te erg opleggen, maar dit was er toch wel over, dus besloten we toch maar te kennen te geven dat we het helemaal niet eens waren met de prijs en dat we wisten wat hun plan was, ons meer laten betalen. Een vrouw, een echte Afrikaanse mama, die ons al zowat de hele rit openlijk aan het bespotten was, sprong recht en kwam er zich mee moeien! We moesten er niet om vragen, wat dachten we wel, maar 1500 shilling te betalen, we moesten ons schamen! Dan maar braafjes de 6000 betaald toen ook een derde man ons kwam zeggen dat we effectief zoveel moesten betalen. Achteraf te weten gekomen van een bartender dat ze er ons effectief ingeluisd hadden, de hele bus dan nog... Enfin, de bestemming was de moeite waard, mooie watervallen, weliswaar niet zo een hoge, maar mooie natuur. Daar komen heel wat mensen op af omdat je daar kan wild water raften. Maar de 3 Belgische muzungu`s zagen dat minder zitten bij het zien van de kracht van de stromen... Enkele locals waagden zich gewoon in de stroom, zonder iets van helm of andere bescherming, onder het motto van `laat je glijden`! Ook wordt er op dat water gekayakt en kan je met een bootje naar een eilandje, maar das dan op rustig water, wat ons dan weer iets te rustig leek... Na een hapje en een drankje aan de rivierkant, trokken we de heuvels in. Al snel een twaalftal kinderen rond ons, muzungu, muzungu! De oudste jongen wou ons enkele hutten tonen en ons meenemen op een wandeling. Bleek dat die twaalf kinderen allemaal broers en zusjes waren, de meeste pas een paar jaar oud. Handjes houden, of liever handjes vastklampen, ons meetrekken de heuvel af om ons de rivier te tonen... Super schattig, maar tegelijk ook confronterend, `t waren echt arme kindjes, met moeite bedekten hun kleertjes hun lijfjes... De oudste jongen leerde ons ook wat lokale gewassen en planten kennen. Een leuke kennismaking, en hebben hem dan ook wat shilling toegestopt. Daarna nog wat bekomen van de hitte en in de late namiddag terug richting Kampala vertrokken. Bleek dat het niet zo eenvoudig zou zijn om een matatu terug te nemen, wisten de locals ons te vertellen. Als je geluk had, passeerde er misschien een. Effectief, het was niet makkelijk, de eerste die voorbijkwam na een tijdje, bleek vol... Dan maar het tweede busje aanklampen. We hadden niet zo goed gekeken, want dat bleek helemaal geen matatu te zijn. De chauffeur wou ons wel een lift naar de main road geven. Gelukkig want daar in the middle of nowhere konden we denk ik lang staan wachten... Na een vijftal minuten in het busje, vol Turkse vrouwen, bleek dat zij ook richting Kampala reden. Een Turkse vrouw die goed Engels sprak bood ons aan om gewoon te blijven zitten, zij brachten ons wel thuis! Hallelujah! Dan met plezier teveel betaald in de heenreis als het nu zo vlot verliep! Deze vrouwen geven hier les in een klein schooltje. Een uitnodiging om es Turks te gaan eten bij hen thuis bleef niet lang uit... We zien er al naar uit! Op een gegeven moment aangekomen in Kampala. De chauffeur wou ons daar afzetten en vroeg of we het goed vonden van daaruit verder met de matatu te gaan. Geen probleem, was maar een heel klein stukje meer! Toen we uitstaptenm stonden we recht voor het Italiaanse restaurant waar Rebecca drie jaar geleden super lekker gegeten had! We twijfelden geen seconde! En ja hoor, ook in Uganda kan je super lekker Italiaans eten!