Week overview

Hiernieuwde moed verzameld na een stevig middagmaal, so here I am! Wat dat middagmaal betreft, we eten hier eigenlijk altijd een beetje hetzelfde, wat we lekker vinden van de Afrikaanse lokale gerechten. Zo heb je hier in de kantiene in het ziekenhuis meestal keuze uit vis, lever, witte bonen en soms kip. Daarbij eten ze dan een soort van stew, das een samenstelling van koolhydraatrijke Afrikaanse specialiteiten. Je kan zo een stew zelf samenstellen en daarbij heb je de keuze uit. matooke (een soort puree bereiding uit nog onrijpe groene bananen), pojo (een soort aardappel bereiding), manioc (the one you all have heard of), chapatti (gezouten pannekoekjes), … De meeste van deze pureetjes smaken een beetje hetzelfde, het een al wat zoeter dan het andere, maar ik vind er eigenlijk niet zo veel aan… Gelukkig hebben de chips (frietjes) hier ook al hun intrede gedaan… Je kan hier ook lekker Indisch eten, das dan wel meestal op restaurant, en wie me kent, weet al dat dat eigenlijk, naast de Thaise, zo`n beetje mijn lievelingskeuken is. So I`ll be fine!
Terwijl ik hier zit te typen, valt de regen hier met bakken uit de lucht! Deze nacht om twee uur schrokken we allemaal wakker van een super hevig onweer. Doordat de meeste daken hier uit golfplaten bestaan, is het net alsof je buiten bent, zo oorverdovend. Van slapen kwam er het eerste half uur niet veel meer in huis, want zelfs met gesloten ramen was het nog steeds niet te doen. Dan blijkbaar wel in slaap gevallen, want blijkbaar heeft het onweer dan nog zo een tweetal uur geduurd. En nu is het opnieuw begonnen…
De voorbije week al heel wat uitgespookt eigenlijk! Woensdag het hartje van de stad es gaan verkennen, wat je eigenlijk kan gelijkstellen aan hartje Afrika denk ik. Als Muzungu springen we daar natuurlijk in het oog en wordt je al snel nageroepen, maar meestal blijft het daar dan ook wel bij. Na wat initiele indrukken opgedaan te hebben, gingen we op zoek naar het Old Taxi park. Das een supergrote (lees superdrukke) verzamelplaats voor matatu busjes die naar zowat bijna elke denkbare plaats in de stad vertrekken zodra ze tsjokvol geladen zijn. Het is er een chaos van jewelste, matatu`s rijden er kriskras door elkaar, te gek voor woorden! Overal aan de rand van die plaats staan kraampjes en stalletjes opgesteld en daar kan je dan ook de zotste dingen eerst vinden, van kleren tot groenten en fruit over stalletjes met enkel toiletpapier of pc onderdelen, je noemt het maar! Daar overal tussen rijden dan ook nog eens de boda-boda`s, de kleine brommertjes. Het krioelt er van het volk, gewoon een en al chaos, maar fantastisch om zien!





Dit weekend trokken we richting Lake Victoria, naar Munyonyo. We hadden vernomen dat je daarheen moest voor een rustig namiddagje relaxen on the beach. Na een heel eind matatu, en jawel die hebben we gevonden in het Old Taxi park, warden we daar gedropt en wandelden we door een grote poort, nogal sjiek op het eerste zicht. Bleek het een plek te zijn waar veel resorts zijn, zo van die poepsjieke hotel bedoeningen, super Westers. Om aan de rand van het Lake te vertoeven, je kan het al raden, moest je verblijven in het hotel aan de rand van het meer, niet dus. Dan maar wat rondwandelen op zoek naar een ander alternatief. Plots bleken we zonder het zelf opgemerkt te hebben, terecht te zijn gekomen in zo een resort, blijkbaar via een achterdeur… En daar doemde zomaar een swimming pool voor onze neus op. Niemand keek daar op van onze komst, daar verbleven namelijk heel wat blanken… Dus waarom niet? Locals hadden ons aangeraden om te proberen zo een resort binnen te geraken, maar niemand had durven denken dat dat zo makkelijk zo gaan! Voila, zonder het gedacht te hebben, lagen we die namiddag op onze luie krent in de zon aan de rand van een poepsjiek zwembad! Nobody noticed!
`s Avonds op de terugweg met de matatu gestopt op een plaatsje waar volgens onze gids een pak restaurantjes te vinden waren, met name op Ggaba Road, Kabalagala. De man van de matatu reageerde een beetje bizar bij het horen van onze bestemming, maar maakte er verder geen problemen van, hij kreeg tenslotte zijn geld. We vonden daar al gauw iets wat ons aanstond, frietjes en kip, daarmee zit je hier relatief safe. Onder het motto eten en zwijgen, wat wil je, na zo`n lastige dag, genoten we van onze maaltijd. Meerdere malen kwam er een bizarre man ons tafeltje aanstaren. Aanvankelijk besteden we daar niet veel aandacht aan, vijf muzungu`s aan een tafel zie je hier tenslotte niet elke dag! Maar na een tijdje begon hij ons toch wel te irriteren… Dan maar wachten met vertrekken tot hij verdwijnt, dachten we. And so he did, dus ook wij vertrokken. Onderweg naar de matatu stopplaats viel het ons toch wel op dat we voor het eerst sinds ons verblijf een licht onveiligheidsgevoel hadden. Daarom besloten we een taxi te nemen in plaats van de busjes, altijd een verstandige oplossing op zo een moment. Om het kort te houden, we raakten veilig thuis. Daags nadien hoorden we van Susan dat die plaats blijkbaar gekend staat als hoerenbuurt en ze trok nogal ogen toen ze hoorde welke plaats we uitgekozen hadden om te gaan eten. Bij nader inzien moesten we ons dan toch niet zo verbaasd hebben over de rode kerstlichtjes en de twee blanke oudere mannen aan het tafeltje naast ons…