Zoveel te vertellen...

M’n aanvankelijk plan om geregeld es iets van me te laten horen, blijkt dan toch niet zo makkelijk te volbrengen! Niet alleen tijdsgebrek, maar nadien voornamelijk stroompannes en niet functionerende internetverbindingen zijn daar zo’n beetje de oorzaak van. Maar hier ben ik dan!
De eerste week is eigenlijk voorbijgevlogen en heeft heel wat indrukken nagelaten! Ik denk dat ik bij woensdag moet beginnen, das waar ik zo ongeveer gestopt was met vertellen. Onze eerste stagedag!




Bij het binnenlopen van het ziekenhuis werden we meteen met de neus op de feiten gedrukt, schrijnende beelden. In de hal en verschillende gangen liggen mensen op de grond te slapen, samen met hun familieleden die voor hen zorgen. Susan bracht ons naar Dr. Kaddu, die ons naar de dienst (of zeg maar kamer) casualty bracht. Da’s hier zowat de spoed. En spoed was het wel, in de zin van dringende gevallen, maar net iets minder spoed wat betreft het werktempo… We zagen daar elk onze patienten en konden dan verslag uitbrengen aan de arts, die dan een beleid opstelt. De meeste patienten presenteren zich in een al ver gevorderd stadium van hun ziekte, vaak ook comateus. Vaak voorkomende problemen zijn hier TBC, meningitis, immunosuppressie en dat vooral bij HIV patienten. Ook dehydratatie, diabetische keto-acidose, … Maar dan allemaal de full-blown beelden. Enfin, te schrijnend voor woorden. Nadat je wat bekomen bent van de eerste indruk van je patient, probeer je wat aan de slag te gaan met wat je hebt. Je hoopt dat je patient Engels spreekt en anders moet je het doen met een klinisch onderzoek. Als je geluk hebt, kan je een thermometer of bloeddrukmeter in handen krijgen, maar meestal is dat niet het geval. Behelpen dus! Andere diagnostische onderzoeken worden op spoed niet vaak uitgevoerd. Soms later op de afdeling wel, maar ook dan blijft het beperkt tot een gewone Rx foto. Ook met de therapie is het behelpen geblazen. Die is afhankelijk van wat voorradig is en wat de patient kan betalen. Ik ben de eerste dagen behoorlijk gefrustreerd naar huis gegaan, niet alleen om wat ik hier zeg, maar ook omdat de beschikbare middelen vaak niet functioneel toegepast worden. Ik heb dan zoiets van: komaan, nu zijn de middelen voorhanden en dan gebruik je ze niet correct. Jammer, maar na een paar dagen leg je je daar dan maar bij neer en probeer je niet meer in discussie te gaan. Ik hielp dan maar zo goed ik kon!