It was a sad day...

Ik wou jullie vandaag net es iets wat lichtere lectuur voorschotelen en jullie es over onze uitstapjes vertellen, maar er moet me toch eerst es even iets van het hart. Op de afdeling Infectieziekten waar ik nu sta, is deze morgen net een patient in mijn handen doodgegaan. Ik zou nog willen zeggen overleden, maar vind dat net een iets te mooi word dat niet zou passen bij de omstandigheden hier. Hoewel ik al niet meer opkeek van de omstandigheden waarin de patient zich bevond, ben ik er toch beetje van mijn melk van. De man in kwestie was er niet alleen lichamelijk heel erg aan toe, ook sociaal gezien was het een schrijnende toestand. Als je weet dat hier bijna geen verpleegsters zijn, kan je je misschien wel inbeelden hoe het gaat als er geen familieleden zijn om je eten te geven, je te wassen, je naar het toilet te helpen, je medicatie toe te dienen, je te steunen, … Deze man was in zijn eentje, hoewel ik me niet goed kon inbeelden hoe, naar het ziekenhuis gekomen. Bij deze HIV-positieve patient was er vermoeden van een tuberculose infectie. Ons gezond verstand gebruikend, weten we dat er dan een Rx en een sputumonderzoek moeten gebeuren. Wel dat kunnen ze hier gelukkig ook. Spijtig voor de man, maar vrijdag was er de hele dag een stroompanne en ook in het weekend kon geen Rx genomen worden. Gezien een sputumonderzoek voor TBC bij HIV-positieve patienten vaak negatief is, hadden we geen objectieve aanwijzingen om ons vermoeden van een TBC infectie te bevestigen. Jammer, maar onze patient kon geen anti-TBC medicatie krijgen hierdoor. Gezien zijn ernstige dehydratatie werd vandaag, 6 dagen later, dan toch maar besloten een intraveneuze lijn te plaatsen. We probeerden waarschijnlijk wel op 20 verschillende plaatsen, maar gezien zijn ondervoeding en dehydratatie, waren zijn bloedvaten zeer smal en slaagden we er niet in een lijn te plaatsen. Tijdens onze eindeloze pogingen stopte de man met ademhalen en kwamen we tot de vaststelling dat we hem niet zouden kunnen redden. Enkele ogenblikken later besefte ik dat het al te laat was…