Rustig weekendje in Kampala

Even kort updateje van de voorbije dagen… Eigenlijk just some hanging around…
Vrijdag de bedside teaching met Dr. Opoka goed overleefd, denk dat onze subtiele terechtwijzing over het onterechtheidsgehalte van zijn uitkaffering toch zijn vruchten afgeworpen had… `s Avonds Rebecca vergezeld op diner met Charlie, die kerel waarmee ze naar frisbee training gaat. Die had ook nog 2 maatjes meegebracht, Robert die ik de week ervoor ontmoet had, en Apollo, een new guy, maar wa stillekes… Met die drie mannen naar de rugby club van Robert getrokken. Leuke bar buiten en superveel volk, echte zomerstrandfuif-sfeer. Gezellig! Wel super opdringerige mannen, waarop Robert dan maar zei dat ik zijn echtgenote was… Konden ze niet snel genoeg weg zien te raken… Is enige wat hier helpt, gewoon zeggen dat je niet geinteresseerd bent, lijkt hier niet echt te helpen! Ook Britt en Sibo waren int stad en die zijn dan samen met Celine ons komen vergezellen. Rond middernacht naar Kyoto restaurant getrokken, een restaurant dat in de latere uurtjes tot bar, danskeet omgetoverd wordt. Je kijkt je ogen uit, the place stikte van de blanke oudere mannen, vergezeld door tientallen jaren jongere zwarte prostituees… Amai, degoutant eigenlijk! Een paar uur later dan toch verlegd naar Club Rouge, een superhippe club hier in het centrum van Kampala, je waant je terug in het Belgische uitgaansleven, op enkele Afrikaanse hitjes en lokale mannen na…
Zaterdag beetje gechilld aan Blue Mango zwembad en in de late namiddag naar een rugby wedstrijd van Robert gaan kijken. De Rhino`s moesten wel hun meerdere erkennen in de tegenpartij, maar Robert wou toch nog even stellen dat zij hen de vorige keer verslagen hadden… `s Avonds naar een andere club, Ange Noir gegaan, maar dat is me minder goed bevallen. Als je niet weet wat ik bedoel met super opdringerige mannen, just come and check it out here, echt verschrikkelijk. Je mag gewoon je ogen niet van de grond halen en opkijken of je hebt het zitten. Echt letterlijk: ze komen gewoon ongevraagd aan je… Enfin, ik ga niet verder uitwijden… Maar geloof me, tis echt niet leuk! Op zondag opnieuw bezoekje gebracht aan de Blue Mango en `s avonds dit keer Celine vergezeld op haar cinema date met Jimmy, een kerel die in club Rouge werkt. Just regular film evening, nothing special.
Maandag naar het Sheraton Hotel getrokken om conference about Burkitt Lymphoma bij te wonen. Aanvankelijk relatief interessant, maar de tweede dag begon het ons toch net iets te gespecialiseerd te worden… En ons op dag drie dan maar dagje verlof gegund… Wel licht productief: we zijn het schooltje, the school for the physically handicapped children, waar Rebecca hier drie jaar geleden een project gedaan heeft, gaan bezoeken. Leuk weerzien voor Rebecca en aangename kennismaking voor ons!

Pediatrics

Sinds begin deze week op pediatrie! Even een verademing, alle, oorspronkelijk toch. We werden bij de vijfdejaarsstudenten gevoegd... Wat inhoudt dat we nu ook een paar lessen en dergelijke meevolgen. Maandag was de ward waarop ik stond On Call, wat inhoudt dat de studenten verondersteld worden 24 uur in het ziekenhuis te blijven. De supervisor dumpte me, samen met Anthony op de procedures afdeling, intraveneuze lijnen plaatsen bij superkleine hummeltjes, makkelijk is anders! Daar een uur zitten draaien, er waren nog geen patienten, wat ik heel bizar vond, want de gang zat/lag vol! Om elf uur een labo les gevolgd, leren bloed uitstrijkjes maken, nog niet zo makkelijk om onder de knie te krijgen. Dikdruppels, ca va, maar thin smears, das wat anders... In de namiddag opnieuw richting procedures, meer dan een uur gewacht, maar geen Anthony te zien... Op dinsdag at 8am les gevolgd over disabled children. Studenten zoeken hier de theorie op over een aangeduid onderwerp en dat brengen ze dan voor de klas. Daarna opnieuw naar de procedures, dit keer zelf een bloedname gedaan bij hummeltje van drie dagen oud. Ze prikken hier altijd bloed in de liesvenen, gene kak! Op woensdag major ward round, met meer dan twintig man rond een patient, ik moet er geen tekeningetje bij maken, verstaanbaarheid en mogelijkheid tot bijleren zijn op zo`n momenten quasi nihil... Daarna onze eerste African uitbrander gekregen van Dr. Opoka, geheel onterecht, maar toch maar gekregen. Details moet ik real life vertellen, wordt hier anders te lang! Maar de man in kwestie toch even vriendelijk gaan vertellen dat ik vond dat het niet volledig terecht was, wat hij toen ook wel begreep. No hard feelings? Vandaag bedside teaching van een professor, over patient met vermoeden Guillain Barre, nog mijn ding dus... We wachten af wat het morgen wordt, opnieuw bedside teaching met Dr. Opoka. Ik hou mijn hartje vast...

Ssese Islands

Ondertussen al donderdag, maar jullie toch nog even updaten over het voorbije weekend. Eindelijk op de Ssese Islands, een groepje eilanden in het Victoriameer, geraakt, en zelfs met prachtig weer! Vrijdagmorgen rond 11 uur vertrokken, met de matatu richting Entebbe,



om daar de ferry te nemen naar de eilanden. Entebbe is een uurtje rijden van Kampala, en de ferry deed er een dikke drie uur over naar Bugala Island. Was dus al laat in de namiddag toen we daar aankwamen.



Meteen bij onze aankomst stonden er al heel wat locals, mensen die daar in resorts werken en toeristen kwamen ronselen. We hadden op voorhand al beslist waar we wilden logeren, in de Hornbill Campsite, en er bleek dan ook van die campsite een madammeke te staan. Zij nam ons mee langsheen de waterlijn van het Victoriameer, de campsite lag op 5 minuutjes stappen in het zachte zand... Daar aangekomen, bleken alle dorms bezet te zijn... Uitkijken naar een andere optie dus. Die vonden we relatief snel in onze gids. Celine en Britt vertrokken op prospectie. Na een biertje aan de Hornbill bar, inclusief babbel met de wacko uitbater (lees: vermoedelijk restletsels na te veel alcohol- en druggebruik in het verleden), wisten de meiden ons te vertellen dat het er daar heel erg in orde uitzag. We konden kiezen, ofwel een nachtje op een zoldertje vol mieren



in de Hornbill Campsite of de Panorama Lodges... Toch het tweede verkozen... `s Avonds dan wel gaan dineren in de Hornbill en daarna vroeg onder de wol gekropen, beetje moetjes van avond ervoor, naar Steak Out, local pub, geweest met some medical students. Valentijn ontvluchten... Zaterdagvoormiddag voor het eerst sinds lang weer eens van het zonnetje genoten... En hoe! Een goe koeschke bij! We waren van plan om in de late namiddag een fietstochtje op het eiland te doen, maar na een tweede prospectie, bleek dat `bikes were finished`. We are getting used to it! Dan maar dagje luieren voor de boeg, op heel het eiland bleek niet echt veel te beleven... En me aan een partijtje frisbee met Rebecca gewaagd, niet 100 procent mijn ding. Hoewel mijn forehand soms wel es te bewonderen viel volgens Rebecca :).



`s Avonds opnieuw gedineerd in de Hornbill en opnieuw vroeg ons bedje opgezocht, wat doe je anders als er geen stroom is... Zondagmorgen om 8u de ferry genomen, terug naar Entebbe en Kampala. In de namiddag in Kampala tevergeefs op zoek gegaan naar een zwembad... We kregen het beetje lastig, de hele tijd op een idyllisch beach aan het meer liggen, zonder dat je zelfs maar mag pootje baden, vanwege bilharzia gevaar... Das lastig met zo een warme temperaturen! `t Was een zoektocht, maar een paar uur later er dan toch een gevonden. In de vooravond met Rebecca naar een frisbee training gegaan in Nakawa Business Centre hier in Kampala. Leuk om zien! Sportieve mannen showing off... (Geen zorgen hoor, schat!) Erna met twee van die gasten naar onze lekkeren Italiaan gaan eten, moet jullie niet vertellen hoe me dat gesmaakt heeft!

As requested...

Zoals gevraagd, en het meest uitdrukkelijk door m`n schatje natuurlijk, een paar fotootjes van mezelf... Heeft me beetje tijd gekost, gezien meeste foto`s van mij op het fototoestel van Rebecca staan he... Maar ze zijn er!



Celine en ik aan de Bujagali Falls.



Een geanimeerde wandeling in Bujagali Falls.



Op de ward van cardiologie, tijdens de voorbereiding van een ascitespunctie.



Me and some shopping in Kamwokya Market.



Tijdens het binnengaan op de introduction ceremony...



En tijdens de discussies...



En samen met James en Richard, Richard in zijn traditionele kanzu.



Weer tussen de kleine mannen, where I belong I guess, dit keer aan The Crater Lakes.


Enjoy!

Sipi Falls

Vrijdag vertrokken naar Sipi met zijn Sipi Falls. Slechte start, immense regenbuien tijdens ons vertrek. Met als resultaat dat we als verzopen waterkiekens aankwamen bij Britt en Sibo, een Belgisch Koppel, vrienden van Celine. We besloten, ondanks het regenweer toch te vertrekken, in de hoop dat de weergoden ons daar iets gunstiger gezind zouden zijn… En ja hoor, na een tiental minuten in de matatu hield het op met regenen. We deden er een zestal uur over om in Sipi te geraken, via Jinja en Mbale. Rond zes uur `s avonds kwamen we aan in The Crows Nest, onze verblijfplaats met uitzicht op de drie watervallen, sublieme ligging, sublime view!

Als je heel goed kijkt, zie je hier de drie watervallen op een rij... De eerste, en hoogste, links midden, de tweede en kleinste, centraal en de derde en middelgrootste, rechtsboven.

Na het avondeten relatief vroeg, en voor het eerst letterlijk, onder de wol gekropen. De volgende dag was er immers een vier uur durende wandeling naar en rond de falls gepland. We werden aangeraden die zo vroeg mogelijk te beginnen, gezien de helse temperaturen vanaf een uurtje of tien. Om zeven uur vertrekken dus! Moses, onze gids, nam ons mee naar de flanken van de berg waar de drie watervallen zich bevinden.

We kregen elk een stok mee, de hellingen daar bleken nogal `slippery` te zijn… Dat beloofde! Het aanvankelijke afdalen duurde niet lang en al snel volgden een aantal venijnige klimmetjes! Ware conditie training, amai! Dit scenario herhaalde zich een paar keren, met telkens een prachtig zicht op de waterval van heel dichtbij!

`s Namiddags beetje van de heerlijke zon, die we al zo lang hadden moeten missen, genoten. Ook een colaatje gaan drinken in een ander guesthouse in de buurt, moet opnieuw prachtig uitzicht!

Op zondag alle moed bijeen geraapt! Rebecca en ik hebben ons gewaagd aan een abseiling! Een rappel langs de waterval naar beneden, van een hondermeter hoog, het `Feeling like a bird` traject. Unieke ervaring! Ik voelde me zo klein toen ik daar hing te bengelen, in dat onmetelijke lanschap, naast die krachtige waterval! Subliem!

Hier es echt niet onnozel aan het doen... Stond op een scherpe rots, moesten daar met twee op geraken om fotootje te nemen en kon met moeite alleen mijn evenwicht houden, veel te klein plaatsje..., laat staan met twee... Gelukkig was Patrick er om me een duwtje te geven als dat nodig was... Wat die mannen met veel plezier doen natuurlijk, als een girly muzungu het lastig krijgt... Maar het is ons gelukt... Foto hieronder getuigt daarvan:

Labour Day

Sinds vorige week lopen we stage op de dienst Obs and Gyn, obstetrics and gynaecology. Dinsdag een dagje meegevolgd op Family Planning, waar vrouwen terecht kunnen voor geboorteregeling en postnatale controles. Daar toch bij een vijftal vrouwen een speculumonderzoek mogen doen, met daarbij screening voor cervixcarcinoom d.m.v. kleuringen met azijnzuur en jood aan te brengen op de cervix. Leuk om doen, na een paar patienten begon ik het wel in de vingers te krijgen! Woensdag naar de Labour Ward getrokken… Grote ogen opgezet… Bij het binnenstappen van de gang moet je nl. immens uit je doppen kijken! Overal waar je maar kijken kan, liggen vrouwen, die op het punt staan te bevallen, op de grond uitgestrekt op een rieten matje, te wachten tot er een plaatsje vrijkomt in de verloszaal, waar maar een vijftal bedden beschikbaar zijn. De vroedvrouwen hier trachten min of meer op te volgen wanneer een vrouw voldoende ontsluiting heft om recht te hebben op een plaatsje in de verloszaal. Pas wanneer het echt zover is, lees: soms wanneer het hoofdje al zichtbaar is, wordt eraan gedacht hen binnen te laten… Vaak laat de eigenlijke bevalling dan echt niet lang meer op zich wachten. De vroedvrouwen sporen de patientes dan vanop afstand aan toch wat te persen, wat hier geen sinecure is, te bedenken dat de meesten al een dag of langer op de gang helse pijnen liggen uit te staan! Meteen na de bevalling wordt het kindje gewogen en terug naar de moeder gebracht, die op haar beurt meestal niet echt veel interesse in haar pasgeboren spruit vertoont. Had soms echt medelijden met die boorlingskes, hun mama leek meestal echt niet blij met hun komst… Dan volgt nog de nageboorte en worden de moeders wat schoongemaakt, waarna ze meteen hun boeltje kunnen pakken en terug op de gang kunnen gaan liggen. Even bekomen zit er hier helemaal niet in. Hard, hard, hard!

Ook op donderdag ben ik samen met Rebecca opnieuw naar de Labour Ward getrokken. En dat hebben we geweten! Een super actieve dag gehad!

Een keizersnede bijgewoond, met een tweeling als resultaat, die helaas in niet zo een optimale gezondheid verkeerde. Beide baby`s moisten gereanimeerd worden en de transfer naar de Special Care Unit liet wel heel erg lang op zich wachten, ten nadele van die kindjes natuurlijk. Ik hoop dat ze het gehaald hebben…

Daarna tijdens de ward round getuige geweest van een doodgeboorte, heel triest, de vrouw in kwestie liep al een week met een dood vruchtje van 32 weken in haar buik rond, medicatie om de bevalling op gang te brengen sloeg tot dan toe niet aan. Men begon zich toch wat bedenkingen te maken omtrent de emotionele impact ervan op de moeder en men had nu toch wel een iets hogere dosis toegediend, met resultaat dit keer, gelukkig… Minder aangenaam was het feit dat de vrouw het doodgeboren vruchtje ter wereld bracht met een publiek van zo een twintigtal aanstaande moeders, die allemaal lichtjes geshoqueerd toekeken… Ik moet er geen tekeningetje bijmaken, het was echt confronterend! Daarna een tijd op de verloszaal doorgebracht, wachtend op een bevalling. Die was voor Rebecca, ze bracht een gezond jongetje ter wereld! Daarna was het mijn beurt… Terwijl ik zat te wachten bij een vrouw, die ieder moment kon bevallen, werd mijn aandacht plots getrokken door een andere patiente… Met al een hoofje tussen haar benen… Ik kreeg de tijd niet op deftig mijn handschoenen aan te trekken… Of daar was de rest van het lijfje al… Vlug greep ik de baby beet en legde die op de buik van de mama… Maar iets trok meteen mijn aandacht, de baby huilde niet… Maar dat kwam hier wel meer voor… Even tijd geven… Maar toen ik hem opnieuw vastnam, voelde ik dat het babytje heel erg slap was, het babytje was dood. Een paar tellen later zag ik waarom, zijn hoofdje was helemaal mul, de beenderen waren niet genoeg verbeend. Het kindje had het nooit kunnen halen. Ik was even de klutz kwijt. Een vroedvrouw nam het van me over en bracht het kindje, gewikkeld in een lakentje, weg. Ik weet niet waarheen en eigenlijk wil ik het ook niet echt weten…

Enkele ogenblikken daarna was het de beurt aan mijn oorspronkelijk slachtoffer… Nee hoor, niet echt slachtoffer, ik heb het goed gedaan. Een flinke zoon van 3kg 300g eigenhandig op de wereld gezet, en dat met een tiental geneeskundestudenten rond mij. Wel wat stress moet ik zeggen, kwamen ze even kijken hoe die muzungu dat ging aanpakken. Maar tis heel vlot gegaan, inclusief nageboorte en al! Heeft wel mijn dag goedgemaakt, hoewel ik toch af en toe nog terugdenk aan de ratio (half)doodgeboren/levendgeboren… 4/2…

Hieronder nog fotootje waarop ik toch wel beetje glunder na mijn prestatie, ondanks de minder happy momenten... In werkplunje in de cantine van het ziekenhuis.

The Crater Lakes @ Ndali

Enkele foto`s van The Crater Lakes, een verzameling van een 60-tal meren die onstaan zijn uit kraters van vulkanen. Een neef van Richard, Ronald, bracht ons daarheen met zijn auto als wij zijn benzine betaalden. Voor ons geen enkel problem en voor hem een unieke kans om deze prachtige natuur zelf es van dichtbij te zien. Hoewel de locals zo dicht wonen, kunnen zij het zich vaak niet veroorloven om dit halfuurtje rijden te bekostigen, de benzine is daarvoor te duur. We reden een half uur langs aarden wegen, aan een relatief hoge snelheid en ademden iets te veel rood stof in... Schoolkinderen die langs de weg liepen moeten maar zorgen dat ze in de berm springen wanneer een wagen passeert… Verschieten hoor! Een drietal meren van dichterbij gezien en naar eentje afgedaald langs een supersteil pad naar beneden, opnieuw vergezeld door de schoolkindjes die ons hadden zien langskomen… Lachen met de muzungu`s natuurlijk, terwijl wij probeerden ons recht te houden en niet te vallen op die glibberige zandondergrond! Maar veilig en wel terecht gekomen!

Aangename kennismaking!

Fort Portal was dit keer onze, tis te zeggen die van Rebbeca en mij, bestemming. Richard, the president of the medical students, had ons uitgenodigd op een introduction ceremony – een plechtige gelegenheid waar het meisje de jongen voorstelt aan haar familie - in zijn geboortestad, Fort Portal. Dit stadje ligt helemaal aan de andere kant van Uganda, zo een 300km van Kampala verwijderd, wat gelijk staat met een busrit van zo een viertal uur. Helaas verliepen die vier uur niet echt zoals gepland. Wanneer we, een tweetal uur later dan gepland, eindelijk in het New Taxi Park aankwamen, was het opnieuw van: `I`m sorry, busses are finished!`. Zo`n uitspraken zijn we hier ondertussen al goed gewend, dus konden we er eigenlijk nog om lachen ook. Geen problem volgens Richard, there is always a way out. Bleken er op een andere plaats in het Taxi Park nog bussen te zijn die naar Fort Portal vertrokken. We konden er wel nog bij! Ik zat geplet tussen twee transpirerende mannenlijven en Rebecca vond een plaatsje op drie zetels, samen met een gezin van vijf. Afzien dus! Alleen al om uit Kapala te raken en the traffic jam te trotseren kostte het ons al een uur! Na een superwarme vijf uur durende rit dan toch omstreeks 10u in Fort Portal aangekomen. Daar had Richard een verblijf in een guesthouse van zijn oom geregeld. We hadden erg lage verwachtingen omtrent onze toekomstige slaapplaats, maar waren aangenaam verrast toen we ons huge twee-bijna-driepersoonsbed zagen! Meteen na onze aankomst vertrokken we naar de vrijgezellenparty van Daniel, de man die de dag nadien zijn introduction ceremony had. Daar kennisgemaakt met zijn vriendenkring en meerdere malen op de dansvloer geduwd geworden… Zelf complimentjes gekregen over mijn danscapaciteiten… En dat van the locals, was stiekem toch een beetje trots! Na de nodige drankjes en danspasjes toch maar besloten rond drie uur ons bedje op te zoeken, de dag erna moesten we er immers staan! Zaterdag gaan ontbijten samen met enkele vrienden van Richard en dan op zoek gegaan naar een plaats waar hij zijn kanzu kon laten strijken. Een kanzu is een witte jurk die alle mannen op een plechtige gelegenheid aantrekken, dit boven hun kostuumbroek en onder hun kostuumvest. Hij wou die zelf strijken, maar je raadt het al, geen stroom! We waren verondersteld om elf uur te verzamelen om naar het huis van het meisje, de plaats waar de ceremony plaatsvindt, te vertrekken, doch twaalf uur dertig bleken we nog net te halen. Samen met de familie en vrienden van het mannenkamp vertrokken we in kolonne.



Mannen en vrouwen liepen in aparte rijen in de traditionele klederdracht, met voorop de mannen die de drank (deel van de bruidsschat) op hun hoofden droegen. In de tuin van het huis waren tenten opgesteld, met aan de ene kant het meisjeskamp en aan de andere kant het mannenkamp, beide tegenover elkaar. Ieder kamp had een vertegenwoordiger aangesteld en deze zat samen met de oudste heren van de familie op de eerste rij, onderuit gezakt in grote zetels.



Deze zouden de komende uren kennismaken, praten over hoe het koppel elkaar had leren kennen, elkaar uithoren, discussieren, beslissen over het feit of het meisje al dan niet met de jongen mag trouwen en hoeveel het de jongen zou kosten. Hieronder enkele foto`s, waarmee ik jullie beetje wil tonen hoe dat daar allemaal in zijn werk gegaan is!
Na de kennismaking stelt de vertegenwoordiger van de familie van het meisje alle meisjes uit de familie voor. De vertegenwoordiger van de jongen moet uit alle meisje diegene aanduiden die de partner van de man zal worden. Om het een beetje te rekken, beginnen ze met de kleinsten…



Beetje hilariteit in het publiek… Daarna volgen de iets oudere meisjes en in de derde ronde is Bridget, het meisje in kwestie, een van de kandidates.



In iedere ronde wordt er beetje geschertst omtrent de meisjes, beetje gepest en zo meer, maar uiteindelijk wordt dan wel aangewezen dat zij Bridget kiezen als toekomstige vrouw. Hierover wordt dan nog es apart, enkel met de families en zonder het publiek over gebabbeld binnenshuis.



Ondertussen kregen wij een glas melk aangeboden, een traditie hier. Wanneer besloten was dat ze effectief mochten trouwen, verlieten beide familie het huis en kon er onderhandeld worden over de prijs. Uiteindelijk werd overeengekomen dat de jongen een bruidsschat ter waarde van 6 koeien, dat is 3 miljoen Ugandese shilling, moest betalen. Nadien werd ook nog de nodige `booz` aangevoerd en werd er gegeten en gedronken. Dit met tussenin enkele intermezzo`s, enkele locale dansen…



Na het eten werd een certificaat ondertekend en een huwelijksdatum in juli vastgelegd. Ondanks het feit dat het een super ervaring en prachtig kleurrijk spektakel was, besloten we het na een dike zestal uur voor bekeken te houden… We hebben op een heel intense manier en van zeer dichtbij met een voor ons totaal onbekende trouwcultuur mogen kennismaken, unieke ervaring!