Aangename kennismaking!

Fort Portal was dit keer onze, tis te zeggen die van Rebbeca en mij, bestemming. Richard, the president of the medical students, had ons uitgenodigd op een introduction ceremony – een plechtige gelegenheid waar het meisje de jongen voorstelt aan haar familie - in zijn geboortestad, Fort Portal. Dit stadje ligt helemaal aan de andere kant van Uganda, zo een 300km van Kampala verwijderd, wat gelijk staat met een busrit van zo een viertal uur. Helaas verliepen die vier uur niet echt zoals gepland. Wanneer we, een tweetal uur later dan gepland, eindelijk in het New Taxi Park aankwamen, was het opnieuw van: `I`m sorry, busses are finished!`. Zo`n uitspraken zijn we hier ondertussen al goed gewend, dus konden we er eigenlijk nog om lachen ook. Geen problem volgens Richard, there is always a way out. Bleken er op een andere plaats in het Taxi Park nog bussen te zijn die naar Fort Portal vertrokken. We konden er wel nog bij! Ik zat geplet tussen twee transpirerende mannenlijven en Rebecca vond een plaatsje op drie zetels, samen met een gezin van vijf. Afzien dus! Alleen al om uit Kapala te raken en the traffic jam te trotseren kostte het ons al een uur! Na een superwarme vijf uur durende rit dan toch omstreeks 10u in Fort Portal aangekomen. Daar had Richard een verblijf in een guesthouse van zijn oom geregeld. We hadden erg lage verwachtingen omtrent onze toekomstige slaapplaats, maar waren aangenaam verrast toen we ons huge twee-bijna-driepersoonsbed zagen! Meteen na onze aankomst vertrokken we naar de vrijgezellenparty van Daniel, de man die de dag nadien zijn introduction ceremony had. Daar kennisgemaakt met zijn vriendenkring en meerdere malen op de dansvloer geduwd geworden… Zelf complimentjes gekregen over mijn danscapaciteiten… En dat van the locals, was stiekem toch een beetje trots! Na de nodige drankjes en danspasjes toch maar besloten rond drie uur ons bedje op te zoeken, de dag erna moesten we er immers staan! Zaterdag gaan ontbijten samen met enkele vrienden van Richard en dan op zoek gegaan naar een plaats waar hij zijn kanzu kon laten strijken. Een kanzu is een witte jurk die alle mannen op een plechtige gelegenheid aantrekken, dit boven hun kostuumbroek en onder hun kostuumvest. Hij wou die zelf strijken, maar je raadt het al, geen stroom! We waren verondersteld om elf uur te verzamelen om naar het huis van het meisje, de plaats waar de ceremony plaatsvindt, te vertrekken, doch twaalf uur dertig bleken we nog net te halen. Samen met de familie en vrienden van het mannenkamp vertrokken we in kolonne.



Mannen en vrouwen liepen in aparte rijen in de traditionele klederdracht, met voorop de mannen die de drank (deel van de bruidsschat) op hun hoofden droegen. In de tuin van het huis waren tenten opgesteld, met aan de ene kant het meisjeskamp en aan de andere kant het mannenkamp, beide tegenover elkaar. Ieder kamp had een vertegenwoordiger aangesteld en deze zat samen met de oudste heren van de familie op de eerste rij, onderuit gezakt in grote zetels.



Deze zouden de komende uren kennismaken, praten over hoe het koppel elkaar had leren kennen, elkaar uithoren, discussieren, beslissen over het feit of het meisje al dan niet met de jongen mag trouwen en hoeveel het de jongen zou kosten. Hieronder enkele foto`s, waarmee ik jullie beetje wil tonen hoe dat daar allemaal in zijn werk gegaan is!
Na de kennismaking stelt de vertegenwoordiger van de familie van het meisje alle meisjes uit de familie voor. De vertegenwoordiger van de jongen moet uit alle meisje diegene aanduiden die de partner van de man zal worden. Om het een beetje te rekken, beginnen ze met de kleinsten…



Beetje hilariteit in het publiek… Daarna volgen de iets oudere meisjes en in de derde ronde is Bridget, het meisje in kwestie, een van de kandidates.



In iedere ronde wordt er beetje geschertst omtrent de meisjes, beetje gepest en zo meer, maar uiteindelijk wordt dan wel aangewezen dat zij Bridget kiezen als toekomstige vrouw. Hierover wordt dan nog es apart, enkel met de families en zonder het publiek over gebabbeld binnenshuis.



Ondertussen kregen wij een glas melk aangeboden, een traditie hier. Wanneer besloten was dat ze effectief mochten trouwen, verlieten beide familie het huis en kon er onderhandeld worden over de prijs. Uiteindelijk werd overeengekomen dat de jongen een bruidsschat ter waarde van 6 koeien, dat is 3 miljoen Ugandese shilling, moest betalen. Nadien werd ook nog de nodige `booz` aangevoerd en werd er gegeten en gedronken. Dit met tussenin enkele intermezzo`s, enkele locale dansen…



Na het eten werd een certificaat ondertekend en een huwelijksdatum in juli vastgelegd. Ondanks het feit dat het een super ervaring en prachtig kleurrijk spektakel was, besloten we het na een dike zestal uur voor bekeken te houden… We hebben op een heel intense manier en van zeer dichtbij met een voor ons totaal onbekende trouwcultuur mogen kennismaken, unieke ervaring!