Labour Day

Sinds vorige week lopen we stage op de dienst Obs and Gyn, obstetrics and gynaecology. Dinsdag een dagje meegevolgd op Family Planning, waar vrouwen terecht kunnen voor geboorteregeling en postnatale controles. Daar toch bij een vijftal vrouwen een speculumonderzoek mogen doen, met daarbij screening voor cervixcarcinoom d.m.v. kleuringen met azijnzuur en jood aan te brengen op de cervix. Leuk om doen, na een paar patienten begon ik het wel in de vingers te krijgen! Woensdag naar de Labour Ward getrokken… Grote ogen opgezet… Bij het binnenstappen van de gang moet je nl. immens uit je doppen kijken! Overal waar je maar kijken kan, liggen vrouwen, die op het punt staan te bevallen, op de grond uitgestrekt op een rieten matje, te wachten tot er een plaatsje vrijkomt in de verloszaal, waar maar een vijftal bedden beschikbaar zijn. De vroedvrouwen hier trachten min of meer op te volgen wanneer een vrouw voldoende ontsluiting heft om recht te hebben op een plaatsje in de verloszaal. Pas wanneer het echt zover is, lees: soms wanneer het hoofdje al zichtbaar is, wordt eraan gedacht hen binnen te laten… Vaak laat de eigenlijke bevalling dan echt niet lang meer op zich wachten. De vroedvrouwen sporen de patientes dan vanop afstand aan toch wat te persen, wat hier geen sinecure is, te bedenken dat de meesten al een dag of langer op de gang helse pijnen liggen uit te staan! Meteen na de bevalling wordt het kindje gewogen en terug naar de moeder gebracht, die op haar beurt meestal niet echt veel interesse in haar pasgeboren spruit vertoont. Had soms echt medelijden met die boorlingskes, hun mama leek meestal echt niet blij met hun komst… Dan volgt nog de nageboorte en worden de moeders wat schoongemaakt, waarna ze meteen hun boeltje kunnen pakken en terug op de gang kunnen gaan liggen. Even bekomen zit er hier helemaal niet in. Hard, hard, hard!

Ook op donderdag ben ik samen met Rebecca opnieuw naar de Labour Ward getrokken. En dat hebben we geweten! Een super actieve dag gehad!

Een keizersnede bijgewoond, met een tweeling als resultaat, die helaas in niet zo een optimale gezondheid verkeerde. Beide baby`s moisten gereanimeerd worden en de transfer naar de Special Care Unit liet wel heel erg lang op zich wachten, ten nadele van die kindjes natuurlijk. Ik hoop dat ze het gehaald hebben…

Daarna tijdens de ward round getuige geweest van een doodgeboorte, heel triest, de vrouw in kwestie liep al een week met een dood vruchtje van 32 weken in haar buik rond, medicatie om de bevalling op gang te brengen sloeg tot dan toe niet aan. Men begon zich toch wat bedenkingen te maken omtrent de emotionele impact ervan op de moeder en men had nu toch wel een iets hogere dosis toegediend, met resultaat dit keer, gelukkig… Minder aangenaam was het feit dat de vrouw het doodgeboren vruchtje ter wereld bracht met een publiek van zo een twintigtal aanstaande moeders, die allemaal lichtjes geshoqueerd toekeken… Ik moet er geen tekeningetje bijmaken, het was echt confronterend! Daarna een tijd op de verloszaal doorgebracht, wachtend op een bevalling. Die was voor Rebecca, ze bracht een gezond jongetje ter wereld! Daarna was het mijn beurt… Terwijl ik zat te wachten bij een vrouw, die ieder moment kon bevallen, werd mijn aandacht plots getrokken door een andere patiente… Met al een hoofje tussen haar benen… Ik kreeg de tijd niet op deftig mijn handschoenen aan te trekken… Of daar was de rest van het lijfje al… Vlug greep ik de baby beet en legde die op de buik van de mama… Maar iets trok meteen mijn aandacht, de baby huilde niet… Maar dat kwam hier wel meer voor… Even tijd geven… Maar toen ik hem opnieuw vastnam, voelde ik dat het babytje heel erg slap was, het babytje was dood. Een paar tellen later zag ik waarom, zijn hoofdje was helemaal mul, de beenderen waren niet genoeg verbeend. Het kindje had het nooit kunnen halen. Ik was even de klutz kwijt. Een vroedvrouw nam het van me over en bracht het kindje, gewikkeld in een lakentje, weg. Ik weet niet waarheen en eigenlijk wil ik het ook niet echt weten…

Enkele ogenblikken daarna was het de beurt aan mijn oorspronkelijk slachtoffer… Nee hoor, niet echt slachtoffer, ik heb het goed gedaan. Een flinke zoon van 3kg 300g eigenhandig op de wereld gezet, en dat met een tiental geneeskundestudenten rond mij. Wel wat stress moet ik zeggen, kwamen ze even kijken hoe die muzungu dat ging aanpakken. Maar tis heel vlot gegaan, inclusief nageboorte en al! Heeft wel mijn dag goedgemaakt, hoewel ik toch af en toe nog terugdenk aan de ratio (half)doodgeboren/levendgeboren… 4/2…

Hieronder nog fotootje waarop ik toch wel beetje glunder na mijn prestatie, ondanks de minder happy momenten... In werkplunje in de cantine van het ziekenhuis.