A saturday trip

Ik heb jullie zoveel te vertellen! Enkele leuke, maar ook treffende verhalen wil ik jullie niet onthouden. Maar gezien er van dat laatste al heel wat verschenen zijn, wil ik met de leuke starten. Dit weekend hebben we onze verkenning verder gezet!
Zaterdag ondanks het late uur vrijdag (zoals vorige vrijdag een stapje gaan zetten met some locals…) al om acht uur klaar wakkker. Niet mijn gewone doen, maar de warmte en het zonlicht beletten je je nog es te draaien! Rond de middag vertrokken we richting Kasubi Tombs, een verblijfplaats van de vroegere koningen van Buganda. We kregen daar wat uitleg van een gids, die ons er toch wel opgelegd heeft, denken we. De toegangsprijs lag toevallig drie maal hoger dan in de gids vermeld stond… Enfin, de man nam ons mee naar een immense grote hut en vertelde ons de geschiedenis van de Buganda koningen. Hun lichamen zouden in die hut liggen, maar wij, die niet tot dezelfde stam van de koningen behoren, mogen dit deel van de hut niet betreden. Alles bevond zich achter hoog opgetrokken muren. Enkel rechtstreekse afstammelingen mogen daar binnen. Rond de verblijfplaats van de koning staan een kleine tiental hutjes, waar de 84 vrouwen van de koning verbleven. Nu wonen daar nog altijd afstammelingen van die vrouwen. Elk om beurt mogen zij een maand in de grote centrale hut van de vroegere koning doorbrengen, weliswaar op een rieten matje aan de zijkant van de hut… Een primitieve bedoening, als je t mij vraagt, maar is nu eenmaal zo een traditie. Daarna zijn we verder getrokken richting Namirembe, naar de Sint Pauls Cathedral. Daar was het een immense drukke bedoening, er waren die dag wel dertig huwelijken. Hierdoor hebben we de kathedraal helaas niet vanbinnen kunnen bekijken. Wel hebben we een beetje kunnen genieten van de Afrikaanse klederdracht. Hele families waren namelijk super kleurrijk uitgedost! Mooi om zien! Daar even van het zonnetje genoten en dan verder gewandeld naar Mwanga Lake, een klein meer in Kampala. Het meer es van dicht gaan bekijken en terecht gekomen bij de hutjes van de locals die er wonen. Natuurlijk meteen heel wat kindjes rond ons… Give me 500… Een basiszinnetje dat de meesten hier wel kennen. Armoedige buurt, maar wel mooi in de omgeving van dat meer…Op onze terugreis gestopt in een Italiaans restaurant, aanbevolen door onze Bradt gids. Amai, vreselijk. Ik had nooit gedacht zo van eten gedegouteerd te kunnen zijn, maar het was echt niet lekker en ben hier al veel gewend. Ik hoor jullie al denken, wie gaat er nu in zo een land in een Italiaans restaurant gaan eten? Twee verzachtende omstandigheden: 1) aanbevolen in ons boekje en 2) Rebecca was hier drie jaar geleden Italiaans gaan eten en dat was sublime lekker! Maar wij hadden helaas minder geluk: hesp smaakte alsof ze drie weken oud was en champignons waren doordrenkt van een degoutant sopje… Enfin, een hele mooie dag gehad en een schoon kleurke opgedaan!
Mijn zondag verhaal volgt…