Nog een kleine twaalf uurtjes en ik zit al op een vliegtuigje terug naar ons Belgenlandje. Zaterdagmorgen om 6u komen we aan op Zaventem. Ondertussen hier mijn laatste uurtjes aan het slijten in Medical School. Straks over lunch afscheid nemen van de meeste van de studenten die we hebben leren kennen hier... Beetje met pijn in het hart, afscheid nemen is toch niet iets waar ik voor sta te springen. Maar gezien ik tegelijk weet dat er in Belgie weer zoveel liefde en vriendschap op me wacht, maakt dat het afscheid wel een beetje lichter...
Bij deze laat ik jullie, en hoop ik jullie snel terug te zien bij ons!
vrijdag 28 maart 2008
dinsdag 25 maart 2008
Last but not least...
Wat we die voorbije twee weken nog zoal uitgespookt hebben naast ons werk in Ndejje? Wel... We hebben er een dagje strand opzitten, alle, dat was de bedoeling... Maar gezien we daar naartoe gingen met enkele gasten van hier, en die lieten ook wel weer een beetje op zich wachten..., is dat niet echt strand strand geworden. Tegen de tijd dat we daar aankwamen, was het grootste deel van de zon al verdwenen... Maar al bij al wel een gezellige tijd gehad en dan `s avonds met hen (Richard, Francis en Herns) nog een danspasje gezet. Ruim gecompenseerd dus.
Daags nadien met Richard en zijn zoontje (jawel, je leest goed, maar dat verhaal doe ik jullie thuis wel uit de doeken) naar de zoo gegaan in Entebbe. Gezellig dagje, superschattige knul van vier en superstoute aapjes die onze popcorn gestolen hebben...
Vorige week vrijdag Sophie en Sarah, jaargenootjes die Rwanda als overzeese bestemming gekozen hadden, opgehaald in het buspark. Heuse zoektocht! Het kostte ons anderhalf uur stappen om uit te zoeken waar de stopplaats van hun bus was... Maar we waren daar nog geen minuut of hun bus arriveerde, perfect timing dus! Met hen zaterdag beetje Kampala en de taxi parken verkend, hen lekker ondergedompeld in de super drukte, in tegenstelling tot wat ze gewend zijn van Kigali blijkbaar... En ook de Bahai Temple bezocht. En hen `s avonds meegetrokken naar ons feestje...
Er was immers een afscheidsfeestje, het onze, gepland in Steak Out, das een openluchtbar waar we al nu en dan es verzeild geraakt zijn... Heel wat mensen die we hier in die drie maanden hebben leren kennen uitgenodigd en meeste van hen waren van de partij. Leuke boel!
Op Pasen, dag erna, hele dag verplicht binnen gezeten, heeft geen minuut opgehouden met regenen... echt gieten. Overduidelijk dat het regenseizoen hier begonnen is...
Gisteren zijn Sophie en Sarah vertrokken naar Jinja om te gaan raften... met een bang hartje denk ik. Op ons feestje hadden ze Judith ontmoet, een Nederlandse vriendin van ons hier, die er ook net een rafting op zitten had... Met een stukje tand minder... En twee personen in haar boot hadden hun schouder ontwricht... Liever zij dan ik, ben al geen waterrat en dan nog zo`n dingen tegenkomen, brrr! Maar ik heb ze net gehoord en ze zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen! Thank God, na die regenval van dit weekend!
Tja, veel rest me niet meer te vertellen, behalve dan dat ik jullie erop attent moet maken, anderen dan weer wat minder, dat ik op 29 maart terug in ons Belgenlandje ben. We landen om 6u `s morgens in Zaventem, zal dus tot dan zijn vermoedelijk! Counting down has started!
Dikke kussen,
Eva
Daags nadien met Richard en zijn zoontje (jawel, je leest goed, maar dat verhaal doe ik jullie thuis wel uit de doeken) naar de zoo gegaan in Entebbe. Gezellig dagje, superschattige knul van vier en superstoute aapjes die onze popcorn gestolen hebben...
Vorige week vrijdag Sophie en Sarah, jaargenootjes die Rwanda als overzeese bestemming gekozen hadden, opgehaald in het buspark. Heuse zoektocht! Het kostte ons anderhalf uur stappen om uit te zoeken waar de stopplaats van hun bus was... Maar we waren daar nog geen minuut of hun bus arriveerde, perfect timing dus! Met hen zaterdag beetje Kampala en de taxi parken verkend, hen lekker ondergedompeld in de super drukte, in tegenstelling tot wat ze gewend zijn van Kigali blijkbaar... En ook de Bahai Temple bezocht. En hen `s avonds meegetrokken naar ons feestje...
Er was immers een afscheidsfeestje, het onze, gepland in Steak Out, das een openluchtbar waar we al nu en dan es verzeild geraakt zijn... Heel wat mensen die we hier in die drie maanden hebben leren kennen uitgenodigd en meeste van hen waren van de partij. Leuke boel!
Op Pasen, dag erna, hele dag verplicht binnen gezeten, heeft geen minuut opgehouden met regenen... echt gieten. Overduidelijk dat het regenseizoen hier begonnen is...
Gisteren zijn Sophie en Sarah vertrokken naar Jinja om te gaan raften... met een bang hartje denk ik. Op ons feestje hadden ze Judith ontmoet, een Nederlandse vriendin van ons hier, die er ook net een rafting op zitten had... Met een stukje tand minder... En twee personen in haar boot hadden hun schouder ontwricht... Liever zij dan ik, ben al geen waterrat en dan nog zo`n dingen tegenkomen, brrr! Maar ik heb ze net gehoord en ze zijn er zonder kleerscheuren vanaf gekomen! Thank God, na die regenval van dit weekend!
Tja, veel rest me niet meer te vertellen, behalve dan dat ik jullie erop attent moet maken, anderen dan weer wat minder, dat ik op 29 maart terug in ons Belgenlandje ben. We landen om 6u `s morgens in Zaventem, zal dus tot dan zijn vermoedelijk! Counting down has started!
Dikke kussen,
Eva
Community care in Ndejje
Lange tijd niets van me laten horen, I know, maar ik ben terug! Reden voor de afwezigheid is de steeds laten afwetende internetverbinding in het ziekenhuis... Als ik even terugkijk, is het blijkbaar van 11 maart geleden, exact 2 weekjes geleden dus...
Sindsdien loop ik stage in een eerstelijnsgezonheidscentrum in Ndejje Health Centre. Dat ligt aan de rand van Kampala, op een halfuurtje rijden met de matatu. Vanaf dan moesten we dus elke morgen naar het Old Park, the busiest place in town, en van daaruit met een andere matatu naar Ndejje. Het Health Centre bestaat uit een drietal kleine gebouwtjes, waar een male ward en een female ward zijn, met elk welgeteld drie bedden. Ook is er een paediatric ward, een materniteit, een labo, een apotheek, een tandarts en twee consultatieruimtes. Het meeste van mijn tijd heb ik reeds doorgebracht in de consultatieruimte, waar we indien mogelijk (lees: als patient in kwestie luzungu (blankentaal of Engels) spreekt), zelfstandig consultaties kunnen doen. Meer dan vijf minuten per patient wordt er niet uitgetrokken. Er wordt een standaardpakket aan symptomen nagevraagd, zoals koorts, hoest, braken, diarree, hoofdpijn en in de meerderheid van de gevallen wordt daar dan ook een standaarddiagnose aangekoppeld. Een greep uit het aanbod: malaria, gastro-enteritis en bovensteluchtweginfectie. Dat zijn zowat de meest gekozene. En bij een standaard diagnostisch landschap hoort een standaard regime antibiotica. Niet te doen, voor elke minuscule hoest wordt hier met de antibiotica gesmeten. Vergeef me mijn werkwoordkeuze, maar dat is de beste manier om de aanpak hier te omschrijven. Van evidence-based-medicine hoef je hier niet veel te verwachten. Ik moet jullie niet vertellen dat je daar behoorlijk gefrustreerd van wordt. In het begin vraag je je bij jezelf nog af wat je zou voorschrijven, maar al gauw blijkt die medicatie dan niet voorradig te zijn of blijkt dat je niet voor antibiotica of ander straf spul hebt gekozen. Reden die ze geven voor hun antibiotica gebruik: de patienten komen hier nooit terug voor een vervolgconsultatie, dus moeten we ze wel goed indekken en infecties of erger voorkomen. Hier geldt dus vooral voorkomen is beter dan genezen?! Ook op de materniteit is het vooral een basic aanpak. Bij zwangere vrouwen wordt enkel gekeken naar de ligging van de foetus, wordt het aantal weken zwangerschapsduur ingeschat en naar de harttonen geluisterd. Als je die niet hoort, geen probleem, zal gewoon niet te horen zijn, geen zorgen of denken aan dat de harttonen misschien effectief niet aanwezig zijn... Ook een bloeddruk wordt hier niet genomen, een bloeddrukmeter was er, maar is weeral verdwenen. Pre-eclampsie, moet je je hier niet al te druk in maken, word je alleen maar gefrustreerd van. Kortom, tis behelpen en je neerliggen bij de common (mal?)practice hier. Morgen is het ons laatste dagje daar...
Sindsdien loop ik stage in een eerstelijnsgezonheidscentrum in Ndejje Health Centre. Dat ligt aan de rand van Kampala, op een halfuurtje rijden met de matatu. Vanaf dan moesten we dus elke morgen naar het Old Park, the busiest place in town, en van daaruit met een andere matatu naar Ndejje. Het Health Centre bestaat uit een drietal kleine gebouwtjes, waar een male ward en een female ward zijn, met elk welgeteld drie bedden. Ook is er een paediatric ward, een materniteit, een labo, een apotheek, een tandarts en twee consultatieruimtes. Het meeste van mijn tijd heb ik reeds doorgebracht in de consultatieruimte, waar we indien mogelijk (lees: als patient in kwestie luzungu (blankentaal of Engels) spreekt), zelfstandig consultaties kunnen doen. Meer dan vijf minuten per patient wordt er niet uitgetrokken. Er wordt een standaardpakket aan symptomen nagevraagd, zoals koorts, hoest, braken, diarree, hoofdpijn en in de meerderheid van de gevallen wordt daar dan ook een standaarddiagnose aangekoppeld. Een greep uit het aanbod: malaria, gastro-enteritis en bovensteluchtweginfectie. Dat zijn zowat de meest gekozene. En bij een standaard diagnostisch landschap hoort een standaard regime antibiotica. Niet te doen, voor elke minuscule hoest wordt hier met de antibiotica gesmeten. Vergeef me mijn werkwoordkeuze, maar dat is de beste manier om de aanpak hier te omschrijven. Van evidence-based-medicine hoef je hier niet veel te verwachten. Ik moet jullie niet vertellen dat je daar behoorlijk gefrustreerd van wordt. In het begin vraag je je bij jezelf nog af wat je zou voorschrijven, maar al gauw blijkt die medicatie dan niet voorradig te zijn of blijkt dat je niet voor antibiotica of ander straf spul hebt gekozen. Reden die ze geven voor hun antibiotica gebruik: de patienten komen hier nooit terug voor een vervolgconsultatie, dus moeten we ze wel goed indekken en infecties of erger voorkomen. Hier geldt dus vooral voorkomen is beter dan genezen?! Ook op de materniteit is het vooral een basic aanpak. Bij zwangere vrouwen wordt enkel gekeken naar de ligging van de foetus, wordt het aantal weken zwangerschapsduur ingeschat en naar de harttonen geluisterd. Als je die niet hoort, geen probleem, zal gewoon niet te horen zijn, geen zorgen of denken aan dat de harttonen misschien effectief niet aanwezig zijn... Ook een bloeddruk wordt hier niet genomen, een bloeddrukmeter was er, maar is weeral verdwenen. Pre-eclampsie, moet je je hier niet al te druk in maken, word je alleen maar gefrustreerd van. Kortom, tis behelpen en je neerliggen bij de common (mal?)practice hier. Morgen is het ons laatste dagje daar...
dinsdag 11 maart 2008
vrijdag 7 maart 2008
Holiday week
Jullie al een weekje niet geschreven… en heb nochtans zoveel te vertellen! Vorige week zondagmorgen namelijk op tripjesweek vertrokken, de rest van Uganda, en dan vooral het westen, te gaan verkennen… Eerste halte op onze trip: Kabale en van daaruit doorsteek naar het idyllische Lake Bunyoni. Na een zes uur durende busrit naar Kabale op zoek gegaan naar een taxi om het meer te bereiken. Geen problem, mannen genoeg die wat muzungu`s op de achterbank willen (letterlijk in dit geval…). Onze intrek genomen in The Crater Bay Cottages, met een kamertje slechts iets groter dan de oppervlakte die onze bedden innamen… Maar dat werd super gecompenseerd door the view daar, amai… Temptation omgeving… en dat zonder schat aan mijn zij, was even tanden bijten… Maandag even een dagje ontspanning genomen en languit van de zon genoten op een ligstoel op een steiger in het meer, dat trouwens bilharzia-vrij is… Ook een duik of twee genomen dus… Zou bijna vergeten vermelden dat we hier voor het eerst een super, bijna europees, ontbijt genoten hebben, echt fantastisch voor de smaakpapillen, kwestie van ze toch niet volledig te laten afsterven…
Op dinsdag toch besloten eens wat actiever te zijn. Dan maar het water op met een dug-out-canoe, zo een uitgeholde-boomstam-kano. Zo een paar eilandjes, van de 21 in total, bezocht. Waaronder Punishment Island, das een superkleind stukje land, waarop welgeteld een boompje staat, met soort van gieren in. Dat was vroeger het eiland waarnaar overspelige en ongetrouwde zwangere vrouwen verbannen werden. Die bleven op het eiland verbannen tot ze meegenomen, tis te zeggen, opgekocht werden door de eerste de beste vent die passeerde… Ofwel stierven ze daar. Geen van beide opties leek me echt aangenaam… Ook is er het Upside-Down Island, met een leuker verhaaltje aan verbonden, vind ik persoonlijk… Op dit eiland leefden voornamelijk mannen en alles ging daar goed… (?) Op een dag meerde daar een vrouw, een heks beweren sommigen, die met de mannen kennismaakte en wou meegenieten van hun voorraad bier… Dat was buiten de mannen gerekend natuurlijk, want die zagen dat niet echt zitten hun om gerstenat te delen met een vrouwelijk persoon… Madam besloot dan maar om haar magical powers te gebruiken en het eiland om te draaien, zodanig dat het land onder water kwam te liggen en de mannen verdronken… Hun verdiende loon!
Na die luilekker dagen richting Kisoro vertrokken op woensdag. Ook deze keer een niet zo aangename rit, maar door wel wat enkele andere factoren dan normaal… Deze keer geen bus… Er bleken matatu`s te rijden naar Kisoro. We hoefden enkel een uurtje te wachten tot die vol was. Na een kwartiertje rondslenteren in Kabale, kwam the conductor ons tegemoet gelopen… Zou blijkbaar toch iets langer kunnen duren… We waren de eerste passagiers die dag en zoals je weet, of niet, kan er een man of 18 in zo`n buske… Hij stelde ons voor om voor dezelfde prijs een taxi te delen met een ander gezin. Al bij al relatief snel vertrokken, wel enigszins in geplette toestand, maar soit. De weg naar Kisoro bleek super bergachtig en niet verhard… Op momenten beetje angstig dus… Maar dat maakte eigenlijk de rit niet. Na een uur begon ik te denken van, tju, zou toch wel es een sanitaire stop kunnen gebruiken… Maar dacht dat het beter was even op de tanden te bijten, gezien we daar in the middle of nowhere zaten… Maar na nog een anderhalf uur op die hobbelige (lees blaasstimulerende) ondergrond, kon ik het niet meer aan. Rebecca besloot de driver aan te spreken om een stop te maken. Ok dan, ik moest me dan maar achter een struikje placeren. Het ging helaas als volgt… Ik staptje uit, de gietende regen in, op zoek naar een geschikt plekje… Toen plots een tiental kleine mannen vanuit de velden opdoken… Mzungu, mzungu…. Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen! Niet nu! Alle principes dan maar over boord gesmeten en in het gras gehurkt, beetje uit het zicht onttrokken door Rebecca die ervoor stond… maar wel met die kleine mannen hun ogen op mijn billen gericht! Amai, niet voor herhaling vatbaar, `t is toch wel grenzen verleggen… Maar dan wel op mijn gemak in de auto verder naar Kisoro, je moet er iets voor over hebben… Kisoro zelf was super rainy en donker, beetje aankomst in mineur eigenlijk… Die dag nog enkele regelingen getroffen om de dag erna The Golden Monkey Tracking te doen. Dat werd ons aangeraden te doen en daarvoor moesten we settelen, gezien we de 500 dollar er niet voor over hadden om de gorilla`s te zien. Op donderdag vroeg uit de veren om naar The Mhaginha National Park te vertrekken. Daar eerst een anderhalf uur gewandeld en geklommen, op zoek naar waar de aapjes zich die dag schuilhielden… Die hadden we na anderhalf uur gevonden, tis te zeggen, de rangers hadden die gevonden. Maar door het superbewolkte weer zagen die ventjes het niet zo goed zitten zich op de begane grond te wagen. Ze bleven meestal in de bomen of op de bamboestruiken zitten. Wel beetje zoektocht en meegeloop als die aapjes besloten een sprongetje te nemen… Actie dan wel hoor! En vooral om die gastjes op foto te krijgen, echt paparazzi klopjacht dan… Na een uurtje aapjeskijken en volgen, de terugtocht aangevat. Heb die dag een 10-tal aapjes gezien, maar denk dak minstens evenveel keer op mijn gat gegaan ben! De gras- en aarde/modderondergrond was super slippery door de regen die dag, die gelukkig bij motregen gebleven is. Hilariteit telkens ik uitschoof, met vier rangers op mijn hielen, die telkens immens sprongen om me nog te proberen vangen of ondersteunen… Amai! In de namiddag een saunaatje meegepikt in hotelletje in de buurt, voor 5000 shilling, een 2 euro, daarvoor kunt ge nie sukkelen he!
Deze ochtend om 5u30 vertrokken richting hier, Mbarara. Morgen pikt een bus geneeskunde studenten uit Kampala ons op om samen naar Queen Elizabeth, een national park, te gaan en daar een game-drive en boat-drive en zo te doen. Veel info hebben we nog niet, maar ze hebben ons beloofd dat het in orde komt!
Op dinsdag toch besloten eens wat actiever te zijn. Dan maar het water op met een dug-out-canoe, zo een uitgeholde-boomstam-kano. Zo een paar eilandjes, van de 21 in total, bezocht. Waaronder Punishment Island, das een superkleind stukje land, waarop welgeteld een boompje staat, met soort van gieren in. Dat was vroeger het eiland waarnaar overspelige en ongetrouwde zwangere vrouwen verbannen werden. Die bleven op het eiland verbannen tot ze meegenomen, tis te zeggen, opgekocht werden door de eerste de beste vent die passeerde… Ofwel stierven ze daar. Geen van beide opties leek me echt aangenaam… Ook is er het Upside-Down Island, met een leuker verhaaltje aan verbonden, vind ik persoonlijk… Op dit eiland leefden voornamelijk mannen en alles ging daar goed… (?) Op een dag meerde daar een vrouw, een heks beweren sommigen, die met de mannen kennismaakte en wou meegenieten van hun voorraad bier… Dat was buiten de mannen gerekend natuurlijk, want die zagen dat niet echt zitten hun om gerstenat te delen met een vrouwelijk persoon… Madam besloot dan maar om haar magical powers te gebruiken en het eiland om te draaien, zodanig dat het land onder water kwam te liggen en de mannen verdronken… Hun verdiende loon!
Na die luilekker dagen richting Kisoro vertrokken op woensdag. Ook deze keer een niet zo aangename rit, maar door wel wat enkele andere factoren dan normaal… Deze keer geen bus… Er bleken matatu`s te rijden naar Kisoro. We hoefden enkel een uurtje te wachten tot die vol was. Na een kwartiertje rondslenteren in Kabale, kwam the conductor ons tegemoet gelopen… Zou blijkbaar toch iets langer kunnen duren… We waren de eerste passagiers die dag en zoals je weet, of niet, kan er een man of 18 in zo`n buske… Hij stelde ons voor om voor dezelfde prijs een taxi te delen met een ander gezin. Al bij al relatief snel vertrokken, wel enigszins in geplette toestand, maar soit. De weg naar Kisoro bleek super bergachtig en niet verhard… Op momenten beetje angstig dus… Maar dat maakte eigenlijk de rit niet. Na een uur begon ik te denken van, tju, zou toch wel es een sanitaire stop kunnen gebruiken… Maar dacht dat het beter was even op de tanden te bijten, gezien we daar in the middle of nowhere zaten… Maar na nog een anderhalf uur op die hobbelige (lees blaasstimulerende) ondergrond, kon ik het niet meer aan. Rebecca besloot de driver aan te spreken om een stop te maken. Ok dan, ik moest me dan maar achter een struikje placeren. Het ging helaas als volgt… Ik staptje uit, de gietende regen in, op zoek naar een geschikt plekje… Toen plots een tiental kleine mannen vanuit de velden opdoken… Mzungu, mzungu…. Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen! Niet nu! Alle principes dan maar over boord gesmeten en in het gras gehurkt, beetje uit het zicht onttrokken door Rebecca die ervoor stond… maar wel met die kleine mannen hun ogen op mijn billen gericht! Amai, niet voor herhaling vatbaar, `t is toch wel grenzen verleggen… Maar dan wel op mijn gemak in de auto verder naar Kisoro, je moet er iets voor over hebben… Kisoro zelf was super rainy en donker, beetje aankomst in mineur eigenlijk… Die dag nog enkele regelingen getroffen om de dag erna The Golden Monkey Tracking te doen. Dat werd ons aangeraden te doen en daarvoor moesten we settelen, gezien we de 500 dollar er niet voor over hadden om de gorilla`s te zien. Op donderdag vroeg uit de veren om naar The Mhaginha National Park te vertrekken. Daar eerst een anderhalf uur gewandeld en geklommen, op zoek naar waar de aapjes zich die dag schuilhielden… Die hadden we na anderhalf uur gevonden, tis te zeggen, de rangers hadden die gevonden. Maar door het superbewolkte weer zagen die ventjes het niet zo goed zitten zich op de begane grond te wagen. Ze bleven meestal in de bomen of op de bamboestruiken zitten. Wel beetje zoektocht en meegeloop als die aapjes besloten een sprongetje te nemen… Actie dan wel hoor! En vooral om die gastjes op foto te krijgen, echt paparazzi klopjacht dan… Na een uurtje aapjeskijken en volgen, de terugtocht aangevat. Heb die dag een 10-tal aapjes gezien, maar denk dak minstens evenveel keer op mijn gat gegaan ben! De gras- en aarde/modderondergrond was super slippery door de regen die dag, die gelukkig bij motregen gebleven is. Hilariteit telkens ik uitschoof, met vier rangers op mijn hielen, die telkens immens sprongen om me nog te proberen vangen of ondersteunen… Amai! In de namiddag een saunaatje meegepikt in hotelletje in de buurt, voor 5000 shilling, een 2 euro, daarvoor kunt ge nie sukkelen he!
Deze ochtend om 5u30 vertrokken richting hier, Mbarara. Morgen pikt een bus geneeskunde studenten uit Kampala ons op om samen naar Queen Elizabeth, een national park, te gaan en daar een game-drive en boat-drive en zo te doen. Veel info hebben we nog niet, maar ze hebben ons beloofd dat het in orde komt!
donderdag 28 februari 2008
Rustig weekendje in Kampala
Even kort updateje van de voorbije dagen… Eigenlijk just some hanging around…
Vrijdag de bedside teaching met Dr. Opoka goed overleefd, denk dat onze subtiele terechtwijzing over het onterechtheidsgehalte van zijn uitkaffering toch zijn vruchten afgeworpen had… `s Avonds Rebecca vergezeld op diner met Charlie, die kerel waarmee ze naar frisbee training gaat. Die had ook nog 2 maatjes meegebracht, Robert die ik de week ervoor ontmoet had, en Apollo, een new guy, maar wa stillekes… Met die drie mannen naar de rugby club van Robert getrokken. Leuke bar buiten en superveel volk, echte zomerstrandfuif-sfeer. Gezellig! Wel super opdringerige mannen, waarop Robert dan maar zei dat ik zijn echtgenote was… Konden ze niet snel genoeg weg zien te raken… Is enige wat hier helpt, gewoon zeggen dat je niet geinteresseerd bent, lijkt hier niet echt te helpen! Ook Britt en Sibo waren int stad en die zijn dan samen met Celine ons komen vergezellen. Rond middernacht naar Kyoto restaurant getrokken, een restaurant dat in de latere uurtjes tot bar, danskeet omgetoverd wordt. Je kijkt je ogen uit, the place stikte van de blanke oudere mannen, vergezeld door tientallen jaren jongere zwarte prostituees… Amai, degoutant eigenlijk! Een paar uur later dan toch verlegd naar Club Rouge, een superhippe club hier in het centrum van Kampala, je waant je terug in het Belgische uitgaansleven, op enkele Afrikaanse hitjes en lokale mannen na…
Zaterdag beetje gechilld aan Blue Mango zwembad en in de late namiddag naar een rugby wedstrijd van Robert gaan kijken. De Rhino`s moesten wel hun meerdere erkennen in de tegenpartij, maar Robert wou toch nog even stellen dat zij hen de vorige keer verslagen hadden… `s Avonds naar een andere club, Ange Noir gegaan, maar dat is me minder goed bevallen. Als je niet weet wat ik bedoel met super opdringerige mannen, just come and check it out here, echt verschrikkelijk. Je mag gewoon je ogen niet van de grond halen en opkijken of je hebt het zitten. Echt letterlijk: ze komen gewoon ongevraagd aan je… Enfin, ik ga niet verder uitwijden… Maar geloof me, tis echt niet leuk! Op zondag opnieuw bezoekje gebracht aan de Blue Mango en `s avonds dit keer Celine vergezeld op haar cinema date met Jimmy, een kerel die in club Rouge werkt. Just regular film evening, nothing special.
Maandag naar het Sheraton Hotel getrokken om conference about Burkitt Lymphoma bij te wonen. Aanvankelijk relatief interessant, maar de tweede dag begon het ons toch net iets te gespecialiseerd te worden… En ons op dag drie dan maar dagje verlof gegund… Wel licht productief: we zijn het schooltje, the school for the physically handicapped children, waar Rebecca hier drie jaar geleden een project gedaan heeft, gaan bezoeken. Leuk weerzien voor Rebecca en aangename kennismaking voor ons!
Vrijdag de bedside teaching met Dr. Opoka goed overleefd, denk dat onze subtiele terechtwijzing over het onterechtheidsgehalte van zijn uitkaffering toch zijn vruchten afgeworpen had… `s Avonds Rebecca vergezeld op diner met Charlie, die kerel waarmee ze naar frisbee training gaat. Die had ook nog 2 maatjes meegebracht, Robert die ik de week ervoor ontmoet had, en Apollo, een new guy, maar wa stillekes… Met die drie mannen naar de rugby club van Robert getrokken. Leuke bar buiten en superveel volk, echte zomerstrandfuif-sfeer. Gezellig! Wel super opdringerige mannen, waarop Robert dan maar zei dat ik zijn echtgenote was… Konden ze niet snel genoeg weg zien te raken… Is enige wat hier helpt, gewoon zeggen dat je niet geinteresseerd bent, lijkt hier niet echt te helpen! Ook Britt en Sibo waren int stad en die zijn dan samen met Celine ons komen vergezellen. Rond middernacht naar Kyoto restaurant getrokken, een restaurant dat in de latere uurtjes tot bar, danskeet omgetoverd wordt. Je kijkt je ogen uit, the place stikte van de blanke oudere mannen, vergezeld door tientallen jaren jongere zwarte prostituees… Amai, degoutant eigenlijk! Een paar uur later dan toch verlegd naar Club Rouge, een superhippe club hier in het centrum van Kampala, je waant je terug in het Belgische uitgaansleven, op enkele Afrikaanse hitjes en lokale mannen na…
Zaterdag beetje gechilld aan Blue Mango zwembad en in de late namiddag naar een rugby wedstrijd van Robert gaan kijken. De Rhino`s moesten wel hun meerdere erkennen in de tegenpartij, maar Robert wou toch nog even stellen dat zij hen de vorige keer verslagen hadden… `s Avonds naar een andere club, Ange Noir gegaan, maar dat is me minder goed bevallen. Als je niet weet wat ik bedoel met super opdringerige mannen, just come and check it out here, echt verschrikkelijk. Je mag gewoon je ogen niet van de grond halen en opkijken of je hebt het zitten. Echt letterlijk: ze komen gewoon ongevraagd aan je… Enfin, ik ga niet verder uitwijden… Maar geloof me, tis echt niet leuk! Op zondag opnieuw bezoekje gebracht aan de Blue Mango en `s avonds dit keer Celine vergezeld op haar cinema date met Jimmy, een kerel die in club Rouge werkt. Just regular film evening, nothing special.
Maandag naar het Sheraton Hotel getrokken om conference about Burkitt Lymphoma bij te wonen. Aanvankelijk relatief interessant, maar de tweede dag begon het ons toch net iets te gespecialiseerd te worden… En ons op dag drie dan maar dagje verlof gegund… Wel licht productief: we zijn het schooltje, the school for the physically handicapped children, waar Rebecca hier drie jaar geleden een project gedaan heeft, gaan bezoeken. Leuk weerzien voor Rebecca en aangename kennismaking voor ons!
donderdag 21 februari 2008
Pediatrics
Sinds begin deze week op pediatrie! Even een verademing, alle, oorspronkelijk toch. We werden bij de vijfdejaarsstudenten gevoegd... Wat inhoudt dat we nu ook een paar lessen en dergelijke meevolgen. Maandag was de ward waarop ik stond On Call, wat inhoudt dat de studenten verondersteld worden 24 uur in het ziekenhuis te blijven. De supervisor dumpte me, samen met Anthony op de procedures afdeling, intraveneuze lijnen plaatsen bij superkleine hummeltjes, makkelijk is anders! Daar een uur zitten draaien, er waren nog geen patienten, wat ik heel bizar vond, want de gang zat/lag vol! Om elf uur een labo les gevolgd, leren bloed uitstrijkjes maken, nog niet zo makkelijk om onder de knie te krijgen. Dikdruppels, ca va, maar thin smears, das wat anders... In de namiddag opnieuw richting procedures, meer dan een uur gewacht, maar geen Anthony te zien... Op dinsdag at 8am les gevolgd over disabled children. Studenten zoeken hier de theorie op over een aangeduid onderwerp en dat brengen ze dan voor de klas. Daarna opnieuw naar de procedures, dit keer zelf een bloedname gedaan bij hummeltje van drie dagen oud. Ze prikken hier altijd bloed in de liesvenen, gene kak! Op woensdag major ward round, met meer dan twintig man rond een patient, ik moet er geen tekeningetje bij maken, verstaanbaarheid en mogelijkheid tot bijleren zijn op zo`n momenten quasi nihil... Daarna onze eerste African uitbrander gekregen van Dr. Opoka, geheel onterecht, maar toch maar gekregen. Details moet ik real life vertellen, wordt hier anders te lang! Maar de man in kwestie toch even vriendelijk gaan vertellen dat ik vond dat het niet volledig terecht was, wat hij toen ook wel begreep. No hard feelings? Vandaag bedside teaching van een professor, over patient met vermoeden Guillain Barre, nog mijn ding dus... We wachten af wat het morgen wordt, opnieuw bedside teaching met Dr. Opoka. Ik hou mijn hartje vast...
Ssese Islands
Ondertussen al donderdag, maar jullie toch nog even updaten over het voorbije weekend. Eindelijk op de Ssese Islands, een groepje eilanden in het Victoriameer, geraakt, en zelfs met prachtig weer! Vrijdagmorgen rond 11 uur vertrokken, met de matatu richting Entebbe,
om daar de ferry te nemen naar de eilanden. Entebbe is een uurtje rijden van Kampala, en de ferry deed er een dikke drie uur over naar Bugala Island. Was dus al laat in de namiddag toen we daar aankwamen.
Meteen bij onze aankomst stonden er al heel wat locals, mensen die daar in resorts werken en toeristen kwamen ronselen. We hadden op voorhand al beslist waar we wilden logeren, in de Hornbill Campsite, en er bleek dan ook van die campsite een madammeke te staan. Zij nam ons mee langsheen de waterlijn van het Victoriameer, de campsite lag op 5 minuutjes stappen in het zachte zand... Daar aangekomen, bleken alle dorms bezet te zijn... Uitkijken naar een andere optie dus. Die vonden we relatief snel in onze gids. Celine en Britt vertrokken op prospectie. Na een biertje aan de Hornbill bar, inclusief babbel met de wacko uitbater (lees: vermoedelijk restletsels na te veel alcohol- en druggebruik in het verleden), wisten de meiden ons te vertellen dat het er daar heel erg in orde uitzag. We konden kiezen, ofwel een nachtje op een zoldertje vol mieren
in de Hornbill Campsite of de Panorama Lodges... Toch het tweede verkozen... `s Avonds dan wel gaan dineren in de Hornbill en daarna vroeg onder de wol gekropen, beetje moetjes van avond ervoor, naar Steak Out, local pub, geweest met some medical students. Valentijn ontvluchten... Zaterdagvoormiddag voor het eerst sinds lang weer eens van het zonnetje genoten... En hoe! Een goe koeschke bij! We waren van plan om in de late namiddag een fietstochtje op het eiland te doen, maar na een tweede prospectie, bleek dat `bikes were finished`. We are getting used to it! Dan maar dagje luieren voor de boeg, op heel het eiland bleek niet echt veel te beleven... En me aan een partijtje frisbee met Rebecca gewaagd, niet 100 procent mijn ding. Hoewel mijn forehand soms wel es te bewonderen viel volgens Rebecca :).
`s Avonds opnieuw gedineerd in de Hornbill en opnieuw vroeg ons bedje opgezocht, wat doe je anders als er geen stroom is... Zondagmorgen om 8u de ferry genomen, terug naar Entebbe en Kampala. In de namiddag in Kampala tevergeefs op zoek gegaan naar een zwembad... We kregen het beetje lastig, de hele tijd op een idyllisch beach aan het meer liggen, zonder dat je zelfs maar mag pootje baden, vanwege bilharzia gevaar... Das lastig met zo een warme temperaturen! `t Was een zoektocht, maar een paar uur later er dan toch een gevonden. In de vooravond met Rebecca naar een frisbee training gegaan in Nakawa Business Centre hier in Kampala. Leuk om zien! Sportieve mannen showing off... (Geen zorgen hoor, schat!) Erna met twee van die gasten naar onze lekkeren Italiaan gaan eten, moet jullie niet vertellen hoe me dat gesmaakt heeft!
om daar de ferry te nemen naar de eilanden. Entebbe is een uurtje rijden van Kampala, en de ferry deed er een dikke drie uur over naar Bugala Island. Was dus al laat in de namiddag toen we daar aankwamen.
Meteen bij onze aankomst stonden er al heel wat locals, mensen die daar in resorts werken en toeristen kwamen ronselen. We hadden op voorhand al beslist waar we wilden logeren, in de Hornbill Campsite, en er bleek dan ook van die campsite een madammeke te staan. Zij nam ons mee langsheen de waterlijn van het Victoriameer, de campsite lag op 5 minuutjes stappen in het zachte zand... Daar aangekomen, bleken alle dorms bezet te zijn... Uitkijken naar een andere optie dus. Die vonden we relatief snel in onze gids. Celine en Britt vertrokken op prospectie. Na een biertje aan de Hornbill bar, inclusief babbel met de wacko uitbater (lees: vermoedelijk restletsels na te veel alcohol- en druggebruik in het verleden), wisten de meiden ons te vertellen dat het er daar heel erg in orde uitzag. We konden kiezen, ofwel een nachtje op een zoldertje vol mieren
in de Hornbill Campsite of de Panorama Lodges... Toch het tweede verkozen... `s Avonds dan wel gaan dineren in de Hornbill en daarna vroeg onder de wol gekropen, beetje moetjes van avond ervoor, naar Steak Out, local pub, geweest met some medical students. Valentijn ontvluchten... Zaterdagvoormiddag voor het eerst sinds lang weer eens van het zonnetje genoten... En hoe! Een goe koeschke bij! We waren van plan om in de late namiddag een fietstochtje op het eiland te doen, maar na een tweede prospectie, bleek dat `bikes were finished`. We are getting used to it! Dan maar dagje luieren voor de boeg, op heel het eiland bleek niet echt veel te beleven... En me aan een partijtje frisbee met Rebecca gewaagd, niet 100 procent mijn ding. Hoewel mijn forehand soms wel es te bewonderen viel volgens Rebecca :).
`s Avonds opnieuw gedineerd in de Hornbill en opnieuw vroeg ons bedje opgezocht, wat doe je anders als er geen stroom is... Zondagmorgen om 8u de ferry genomen, terug naar Entebbe en Kampala. In de namiddag in Kampala tevergeefs op zoek gegaan naar een zwembad... We kregen het beetje lastig, de hele tijd op een idyllisch beach aan het meer liggen, zonder dat je zelfs maar mag pootje baden, vanwege bilharzia gevaar... Das lastig met zo een warme temperaturen! `t Was een zoektocht, maar een paar uur later er dan toch een gevonden. In de vooravond met Rebecca naar een frisbee training gegaan in Nakawa Business Centre hier in Kampala. Leuk om zien! Sportieve mannen showing off... (Geen zorgen hoor, schat!) Erna met twee van die gasten naar onze lekkeren Italiaan gaan eten, moet jullie niet vertellen hoe me dat gesmaakt heeft!
maandag 11 februari 2008
As requested...
Zoals gevraagd, en het meest uitdrukkelijk door m`n schatje natuurlijk, een paar fotootjes van mezelf... Heeft me beetje tijd gekost, gezien meeste foto`s van mij op het fototoestel van Rebecca staan he... Maar ze zijn er!
Celine en ik aan de Bujagali Falls.
Een geanimeerde wandeling in Bujagali Falls.
Op de ward van cardiologie, tijdens de voorbereiding van een ascitespunctie.
Me and some shopping in Kamwokya Market.
Tijdens het binnengaan op de introduction ceremony...
En tijdens de discussies...
En samen met James en Richard, Richard in zijn traditionele kanzu.
Weer tussen de kleine mannen, where I belong I guess, dit keer aan The Crater Lakes.
Enjoy!
Celine en ik aan de Bujagali Falls.
Een geanimeerde wandeling in Bujagali Falls.
Op de ward van cardiologie, tijdens de voorbereiding van een ascitespunctie.
Me and some shopping in Kamwokya Market.
Tijdens het binnengaan op de introduction ceremony...
En tijdens de discussies...
En samen met James en Richard, Richard in zijn traditionele kanzu.
Weer tussen de kleine mannen, where I belong I guess, dit keer aan The Crater Lakes.
Enjoy!
Sipi Falls
Vrijdag vertrokken naar Sipi met zijn Sipi Falls
Als je heel goed kijkt, zie je hier de drie watervallen op een rij... De eerste, en hoogste, links midden, de tweede en kleinste, centraal en de derde en middelgrootste, rechtsboven.
Na het avondeten relatief vroeg, en voor het eerst letterlijk, onder de wol gekropen. De volgende dag was er immers een vier uur durende wandeling naar en rond de falls gepland. We werden aangeraden die zo vroeg mogelijk te beginnen, gezien de helse temperaturen vanaf een uurtje of tien.
We kregen elk een stok mee, de hellingen daar bleken nogal `slippery` te zijn… Dat beloofde! Het aanvankelijke afdalen duurde niet lang en al snel volgden een aantal venijnige klimmetjes! Ware conditie training, amai! Dit scenario herhaalde zich een paar keren, met telkens een prachtig zicht op de waterval van heel dichtbij!
`s Namiddags beetje van de heerlijke zon, die we al zo lang hadden moeten missen, genoten. Ook een colaatje gaan drinken in een ander guesthouse in de buurt, moet opnieuw prachtig uitzicht!
Op zondag alle moed bijeen geraapt! Rebecca en ik hebben ons gewaagd aan een abseiling! Een rappel langs de waterval naar beneden, van een hondermeter hoog, het `Feeling like a bird` traject. Unieke ervaring! Ik voelde me zo klein toen ik daar hing te bengelen, in dat onmetelijke lanschap, naast die krachtige waterval! Subliem!
Hier es echt niet onnozel aan het doen... Stond op een scherpe rots, moesten daar met twee op geraken om fotootje te nemen en kon met moeite alleen mijn evenwicht houden, veel te klein plaatsje..., laat staan met twee... Gelukkig was Patrick er om me een duwtje te geven als dat nodig was... Wat die mannen met veel plezier doen natuurlijk, als een girly muzungu het lastig krijgt... Maar het is ons gelukt... Foto hieronder getuigt daarvan:
Labour Day
Sinds vorige week lopen we stage op de dienst Obs and Gyn, obstetrics and gynaecology. Dinsdag een dagje meegevolgd op Family Planning, waar vrouwen terecht kunnen voor geboorteregeling en postnatale controles. Daar toch bij een vijftal vrouwen een speculumonderzoek mogen doen, met daarbij screening voor cervixcarcinoom d.m.v. kleuringen met azijnzuur en jood aan te brengen op de cervix. Leuk om doen, na een paar patienten begon ik het wel in de vingers te krijgen! Woensdag naar de Labour Ward getrokken… Grote ogen opgezet… Bij het binnenstappen van de gang moet je nl. immens uit je doppen kijken! Overal waar je maar kijken
Een keizersnede bijgewoond, met een tweeling als resultaat, die helaas in niet zo een optimale gezondheid verkeerde. Beide baby`s moisten gereanimeerd worden en de transfer naar de Special Care Unit liet wel heel erg lang op zich wachten, ten nadele van die kindjes natuurlijk. Ik hoop dat ze het gehaald hebben…
Daarna tijdens de ward round getuige geweest van een doodgeboorte, heel triest, de vrouw in kwestie liep al een week met een dood vruchtje van 32 weken in haar buik rond, medicatie om de bevalling op gang te brengen sloeg tot dan toe niet aan. Men begon zich toch wat bedenkingen te maken omtrent de emotionele impact ervan op de moeder en men had nu toch wel een iets hogere dosis toegediend, met resultaat dit keer, gelukkig… Minder aangenaam was het feit dat de vrouw het doodgeboren vruchtje ter wereld bracht met een publiek van zo een twintigtal aanstaande moeders, die allemaal lichtjes geshoqueerd toekeken… Ik moet er geen tekeningetje bijmaken, het was echt confronterend! Daarna een tijd op de verloszaal doorgebracht, wachtend op een bevalling. Die was voor Rebecca, ze bracht een gezond jongetje ter wereld! Daarna was het mijn beurt… Terwijl ik zat te wachten bij een vrouw, die ieder moment kon bevallen, werd mijn aandacht plots getrokken door een andere patiente… Met al een hoofje tussen haar benen… Ik kreeg de tijd niet op deftig mijn handschoenen aan te trekken… Of daar was de rest van het lijfje al… Vlug greep ik de baby beet en legde die op de buik van de mama… Maar iets trok meteen mijn aandacht, de baby huilde niet… Maar dat kwam hier wel meer voor… Even tijd geven… Maar toen ik hem opnieuw vastnam, voelde ik dat het babytje heel erg slap was, het babytje was dood. Een paar tellen later zag ik waarom, zijn hoofdje was helemaal mul, de beenderen waren niet genoeg verbeend. Het kindje had het nooit kunnen halen. Ik was even de klutz kwijt. Een vroedvrouw nam het van me over en bracht het kindje, gewikkeld in een lakentje, weg. Ik weet niet waarheen en eigenlijk wil ik het ook niet echt weten…
Enkele ogenblikken daarna was het de beurt aan mijn oorspronkelijk slachtoffer… Nee hoor, niet echt slachtoffer, ik heb het goed gedaan. Een flinke zoon van 3kg 300g eigenhandig op de wereld gezet, en dat met een tiental geneeskundestudenten rond mij. Wel wat stress moet ik zeggen, kwamen ze even kijken hoe die muzungu dat ging aanpakken. Maar tis heel vlot gegaan, inclusief nageboorte en al! Heeft wel mijn dag goedgemaakt, hoewel ik toch af en toe nog terugdenk aan de ratio (half)doodgeboren/levendgeboren… 4/2…
Hieronder nog fotootje waarop ik toch wel beetje glunder na mijn prestatie, ondanks de minder happy momenten... In werkplunje in de cantine van het ziekenhuis.
dinsdag 5 februari 2008
The Crater Lakes @ Ndali
Enkele foto`s van The Crater Lakes, een verzameling van een 60-tal meren die onstaan zijn uit kraters van vulkanen. Een neef van Richard, Ronald, bracht ons daarheen met zijn auto als wij zijn benzine betaalden. Voor ons geen enkel problem en voor hem een unieke kans om deze prachtige natuur zelf es van dichtbij te zien. Hoewel de locals zo dicht wonen, kunnen zij het zich vaak niet veroorloven om dit halfuurtje rijden te bekostigen, de benzine is daarvoor te duur. We reden een half uur langs aarden wegen, aan een relatief hoge snelheid en ademden iets te veel rood stof in... Schoolkinderen die langs de weg liepen moeten maar zorgen dat ze in de berm springen wanneer een wagen passeert… Verschieten hoor! Een drietal meren van dichterbij gezien en naar eentje afgedaald langs een supersteil pad naar beneden, opnieuw vergezeld door de schoolkindjes die ons hadden zien langskomen… Lachen met de muzungu`s natuurlijk, terwijl wij probeerden ons recht te houden en niet te vallen op die glibberige zandondergrond! Maar veilig en wel terecht gekomen!
Aangename kennismaking!
Fort Portal was dit keer onze, tis te zeggen die van Rebbeca en mij, bestemming. Richard, the president of the medical students, had ons uitgenodigd op een introduction ceremony – een plechtige gelegenheid waar het meisje de jongen voorstelt aan haar familie - in zijn geboortestad, Fort Portal. Dit stadje ligt helemaal aan de andere kant van Uganda, zo een 300km van Kampala verwijderd, wat gelijk staat met een busrit van zo een viertal uur. Helaas verliepen die vier uur niet echt zoals gepland. Wanneer we, een tweetal uur later dan gepland, eindelijk in het New Taxi Park aankwamen, was het opnieuw van: `I`m sorry, busses are finished!`. Zo`n uitspraken zijn we hier ondertussen al goed gewend, dus konden we er eigenlijk nog om lachen ook. Geen problem volgens Richard, there is always a way out. Bleken er op een andere plaats in het Taxi Park nog bussen te zijn die naar Fort Portal vertrokken. We konden er wel nog bij! Ik zat geplet tussen twee transpirerende mannenlijven en Rebecca vond een plaatsje op drie zetels, samen met een gezin van vijf. Afzien dus! Alleen al om uit Kapala te raken en the traffic jam te trotseren kostte het ons al een uur! Na een superwarme vijf uur durende rit dan toch omstreeks 10u in Fort Portal aangekomen. Daar had Richard een verblijf in een guesthouse van zijn oom geregeld. We hadden erg lage verwachtingen omtrent onze toekomstige slaapplaats, maar waren aangenaam verrast toen we ons huge twee-bijna-driepersoonsbed zagen! Meteen na onze aankomst vertrokken we naar de vrijgezellenparty van Daniel, de man die de dag nadien zijn introduction ceremony had. Daar kennisgemaakt met zijn vriendenkring en meerdere malen op de dansvloer geduwd geworden… Zelf complimentjes gekregen over mijn danscapaciteiten… En dat van the locals, was stiekem toch een beetje trots! Na de nodige drankjes en danspasjes toch maar besloten rond drie uur ons bedje op te zoeken, de dag erna moesten we er immers staan! Zaterdag gaan ontbijten samen met enkele vrienden van Richard en dan op zoek gegaan naar een plaats waar hij zijn kanzu kon laten strijken. Een kanzu is een witte jurk die alle mannen op een plechtige gelegenheid aantrekken, dit boven hun kostuumbroek en onder hun kostuumvest. Hij wou die zelf strijken, maar je raadt het al, geen stroom! We waren verondersteld om elf uur te verzamelen om naar het huis van het meisje, de plaats waar de ceremony plaatsvindt, te vertrekken, doch twaalf uur dertig bleken we nog net te halen. Samen met de familie en vrienden van het mannenkamp vertrokken we in kolonne.
Mannen en vrouwen liepen in aparte rijen in de traditionele klederdracht, met voorop de mannen die de drank (deel van de bruidsschat) op hun hoofden droegen. In de tuin van het huis waren tenten opgesteld, met aan de ene kant het meisjeskamp en aan de andere kant het mannenkamp, beide tegenover elkaar. Ieder kamp had een vertegenwoordiger aangesteld en deze zat samen met de oudste heren van de familie op de eerste rij, onderuit gezakt in grote zetels.
Deze zouden de komende uren kennismaken, praten over hoe het koppel elkaar had leren kennen, elkaar uithoren, discussieren, beslissen over het feit of het meisje al dan niet met de jongen mag trouwen en hoeveel het de jongen zou kosten. Hieronder enkele foto`s, waarmee ik jullie beetje wil tonen hoe dat daar allemaal in zijn werk gegaan is!
Na de kennismaking stelt de vertegenwoordiger van de familie van het meisje alle meisjes uit de familie voor. De vertegenwoordiger van de jongen moet uit alle meisje diegene aanduiden die de partner van de man zal worden. Om het een beetje te rekken, beginnen ze met de kleinsten…
Beetje hilariteit in het publiek… Daarna volgen de iets oudere meisjes en in de derde ronde is Bridget, het meisje in kwestie, een van de kandidates.
In iedere ronde wordt er beetje geschertst omtrent de meisjes, beetje gepest en zo meer, maar uiteindelijk wordt dan wel aangewezen dat zij Bridget kiezen als toekomstige vrouw. Hierover wordt dan nog es apart, enkel met de families en zonder het publiek over gebabbeld binnenshuis.
Ondertussen kregen wij een glas melk aangeboden, een traditie hier. Wanneer besloten was dat ze effectief mochten trouwen, verlieten beide familie het huis en kon er onderhandeld worden over de prijs. Uiteindelijk werd overeengekomen dat de jongen een bruidsschat ter waarde van 6 koeien, dat is 3 miljoen Ugandese shilling, moest betalen. Nadien werd ook nog de nodige `booz` aangevoerd en werd er gegeten en gedronken. Dit met tussenin enkele intermezzo`s, enkele locale dansen…
Na het eten werd een certificaat ondertekend en een huwelijksdatum in juli vastgelegd. Ondanks het feit dat het een super ervaring en prachtig kleurrijk spektakel was, besloten we het na een dike zestal uur voor bekeken te houden… We hebben op een heel intense manier en van zeer dichtbij met een voor ons totaal onbekende trouwcultuur mogen kennismaken, unieke ervaring!
Mannen en vrouwen liepen in aparte rijen in de traditionele klederdracht, met voorop de mannen die de drank (deel van de bruidsschat) op hun hoofden droegen. In de tuin van het huis waren tenten opgesteld, met aan de ene kant het meisjeskamp en aan de andere kant het mannenkamp, beide tegenover elkaar. Ieder kamp had een vertegenwoordiger aangesteld en deze zat samen met de oudste heren van de familie op de eerste rij, onderuit gezakt in grote zetels.
Deze zouden de komende uren kennismaken, praten over hoe het koppel elkaar had leren kennen, elkaar uithoren, discussieren, beslissen over het feit of het meisje al dan niet met de jongen mag trouwen en hoeveel het de jongen zou kosten. Hieronder enkele foto`s, waarmee ik jullie beetje wil tonen hoe dat daar allemaal in zijn werk gegaan is!
Na de kennismaking stelt de vertegenwoordiger van de familie van het meisje alle meisjes uit de familie voor. De vertegenwoordiger van de jongen moet uit alle meisje diegene aanduiden die de partner van de man zal worden. Om het een beetje te rekken, beginnen ze met de kleinsten…
Beetje hilariteit in het publiek… Daarna volgen de iets oudere meisjes en in de derde ronde is Bridget, het meisje in kwestie, een van de kandidates.
In iedere ronde wordt er beetje geschertst omtrent de meisjes, beetje gepest en zo meer, maar uiteindelijk wordt dan wel aangewezen dat zij Bridget kiezen als toekomstige vrouw. Hierover wordt dan nog es apart, enkel met de families en zonder het publiek over gebabbeld binnenshuis.
Ondertussen kregen wij een glas melk aangeboden, een traditie hier. Wanneer besloten was dat ze effectief mochten trouwen, verlieten beide familie het huis en kon er onderhandeld worden over de prijs. Uiteindelijk werd overeengekomen dat de jongen een bruidsschat ter waarde van 6 koeien, dat is 3 miljoen Ugandese shilling, moest betalen. Nadien werd ook nog de nodige `booz` aangevoerd en werd er gegeten en gedronken. Dit met tussenin enkele intermezzo`s, enkele locale dansen…
Na het eten werd een certificaat ondertekend en een huwelijksdatum in juli vastgelegd. Ondanks het feit dat het een super ervaring en prachtig kleurrijk spektakel was, besloten we het na een dike zestal uur voor bekeken te houden… We hebben op een heel intense manier en van zeer dichtbij met een voor ons totaal onbekende trouwcultuur mogen kennismaken, unieke ervaring!
Abonneren op:
Posts (Atom)
